Tranen rollen over mijn wangen na het lezen van de column van Tom Cornelissen over zijn Tommy-Boy. Over zijn bijzondere vriendschap met de jongen van dertien die abrupt werd stil gezet nadat de jongen met zijn fiets de weg overstak en verongelukte. Toms hartekreet slaat in als een bom. “Deel dit bericht, maak iedereen bewust van het gevaar in het verkeer.”
Dagelijks zie ik de berichten voorbij komen. “Gezin verongelukt in België, kinderen van dertien en vijf jaar moeten alleen verder.”, “Brabants gezin verongelukt in Duitsland.”, “Twee doden bij verkeersongeluk in Amsterdam.”, “Vrouw overleden bij verkeersongeluk op snelweg A59 bij Drunen.” Een rilling loopt over mijn lijf, “het zou je maar gebeuren,” denk ik nog, toch val ik ’s avonds gewoon in slaap.
Terwijl ik over Tommy-Boy lees hoor ik plots geschreeuw in mijn hoofd. Een luidkeels geschreeuw vol angst en verdriet dat ik, hoe graag ik ook zou willen, nooit zal vergeten. “Birgit, Birgit, oh Birgit, Kirsten is dood.” Hoe graag ik ook wil dat het stopt, het gaat niet weg. Als een melodie herhaalt het zich opnieuw: “Birgit, Birgit, oh Birgit, Kirsten is dood.” Alsof ik er zelf bij was hoor ik de ambulances door het geschreeuw van mijn moeder heen, ze worden steeds harder, komen steeds dichterbij, niet wetende dat het al te laat was. Dan wordt het akelig stil.
Een 7-jarig meisje uit Arnhem is maandag om het leven gekomen door een auto-ongeluk in het Duitse Emmerich. Ze zat bij haar 49-jarige vader in de auto.
Je leest ze zo vaak, je denkt het zou je maar gebeuren, totdat je ’s avonds opeens niet meer in slaap valt.
De onschuldige lach van Tommy-Boy doet me denken aan het verlegen glimlachje van mijn nichtje. Beiden nog zo jong, nog zo onwetend, nog zoveel dromen, nog zo’n lange weg te gaan. Maar de dood discrimineert niet. In één klap kan het zo voorbij zijn.
Een ongeluk zit in een klein hoekje, maar maak dat hoekje alsjeblieft zo klein mogelijk. Nog éven de instellingen van je TomTom veranderen of snel dat bericht beantwoorden, doe je niet achter het stuur, ook al is de verleiding nog zo groot. Focus je op de weg, dan hoop ik dat jij nooit hoeft te lezen over jouw vriendje Tommy-Boy of over jouw nichtje Kirsten.
Dagelijks zie ik de berichten voorbij komen. “Gezin verongelukt in België, kinderen van dertien en vijf jaar moeten alleen verder.”, “Brabants gezin verongelukt in Duitsland.”, “Twee doden bij verkeersongeluk in Amsterdam.”, “Vrouw overleden bij verkeersongeluk op snelweg A59 bij Drunen.” Een rilling loopt over mijn lijf, “het zou je maar gebeuren,” denk ik nog, toch val ik ’s avonds gewoon in slaap.
Terwijl ik over Tommy-Boy lees hoor ik plots geschreeuw in mijn hoofd. Een luidkeels geschreeuw vol angst en verdriet dat ik, hoe graag ik ook zou willen, nooit zal vergeten. “Birgit, Birgit, oh Birgit, Kirsten is dood.” Hoe graag ik ook wil dat het stopt, het gaat niet weg. Als een melodie herhaalt het zich opnieuw: “Birgit, Birgit, oh Birgit, Kirsten is dood.” Alsof ik er zelf bij was hoor ik de ambulances door het geschreeuw van mijn moeder heen, ze worden steeds harder, komen steeds dichterbij, niet wetende dat het al te laat was. Dan wordt het akelig stil.
Een 7-jarig meisje uit Arnhem is maandag om het leven gekomen door een auto-ongeluk in het Duitse Emmerich. Ze zat bij haar 49-jarige vader in de auto.
Je leest ze zo vaak, je denkt het zou je maar gebeuren, totdat je ’s avonds opeens niet meer in slaap valt.
De onschuldige lach van Tommy-Boy doet me denken aan het verlegen glimlachje van mijn nichtje. Beiden nog zo jong, nog zo onwetend, nog zoveel dromen, nog zo’n lange weg te gaan. Maar de dood discrimineert niet. In één klap kan het zo voorbij zijn.
Een ongeluk zit in een klein hoekje, maar maak dat hoekje alsjeblieft zo klein mogelijk. Nog éven de instellingen van je TomTom veranderen of snel dat bericht beantwoorden, doe je niet achter het stuur, ook al is de verleiding nog zo groot. Focus je op de weg, dan hoop ik dat jij nooit hoeft te lezen over jouw vriendje Tommy-Boy of over jouw nichtje Kirsten.
