Ik heb nogal een gespleten persoonlijkheid op modegebied, misschien schrijf ik er daarom ook nooit over. Op vrijdagavond ga ik cocktails drinken in een leren broek, een blouse en draag ik one strap heels, terwijl ik de dag er na vlinder op keiharde Technomuziek in een gescheurde highwaisted skinny. De linkerhelft van mijn kast is sexy Gossip Girl like, de rechterkant totaal ondefinieerbaar.
Zo liep ik al een jaar met Dr. Martens rond in mijn hoofd. Ze paste goed bij een avondje vlinderen, minder bij die cocktails. Aan de ene kant vond ik ze ontzettend stoer, aan de andere kant lomp en totaal niet mijn ding. Na lang wikken en wegen besloot ik ze maar eerst eens te passen. Of eerder gezegd niet, want ik had het idee dat ze voor geen meter zaten. “Dat hoort!” riep de verkoopster joviaal. “Eerst doen ze twee weken ontzettend zeer, maar dan zijn het net pantoffels.”
Na in zes winkels, zes verschillende modellen te hebben gepast, was ik er uit. Ik viel voor de Dr. Martens 8 Eyelet 1460 Boot en besloot ze meteen aan te trekken. Dan kon ik ze maar alvast inlopen en er lekker mee vlinderen op HYTE tijdens Amsterdam Dance Events.
Slechtste idee ooit. Na een uur was het huilen geblazen en ruilde ik mijn gloednieuwe Dr. Martens snel om voor mijn zachte Adidas Superstars. Bij het verwisselen kwam ik er achter dat mijn linker sok doordrenkt van het bloed was. Ik had een blaar op mijn voet waar een Nijmeegse Vierdaagse wandelaar nog jaloers op zou zijn en zelfs mijn zachte Adidasjes konden dit leed niet verzachten.
Vanochtend, toen ik boodschappen wilde gaan doen, was ik die blaar even vergeten. Vrolijk dacht ik mijn nieuwe schoenen aan te trekken, maar voor ik het wist zat ik tegen het plafond. Verschrikkelijke kut schoenen dus. Ook had ik ooit een meester die ik totaal niet aardig vond, die ook Martens heette, waardoor mijn haat jegens deze schoen met de seconde groeide. Wat had ik mezelf aangedaan?
Na een kopje thee en de schoenen even in de hoek te hebben gezet, werd ik weer rustig. Oprekken, kranten, natte sokken, zool eruit enzovoorts. Ik heb mijn research inmiddels gedaan. Ik hoop dat het werkt. Dan vlinder ik over twee weken over de vloer met mijn nieuwe schoenen aan.
Ach, het leed dat Dr. Martens heet.
Zo liep ik al een jaar met Dr. Martens rond in mijn hoofd. Ze paste goed bij een avondje vlinderen, minder bij die cocktails. Aan de ene kant vond ik ze ontzettend stoer, aan de andere kant lomp en totaal niet mijn ding. Na lang wikken en wegen besloot ik ze maar eerst eens te passen. Of eerder gezegd niet, want ik had het idee dat ze voor geen meter zaten. “Dat hoort!” riep de verkoopster joviaal. “Eerst doen ze twee weken ontzettend zeer, maar dan zijn het net pantoffels.”
Na in zes winkels, zes verschillende modellen te hebben gepast, was ik er uit. Ik viel voor de Dr. Martens 8 Eyelet 1460 Boot en besloot ze meteen aan te trekken. Dan kon ik ze maar alvast inlopen en er lekker mee vlinderen op HYTE tijdens Amsterdam Dance Events.
Slechtste idee ooit. Na een uur was het huilen geblazen en ruilde ik mijn gloednieuwe Dr. Martens snel om voor mijn zachte Adidas Superstars. Bij het verwisselen kwam ik er achter dat mijn linker sok doordrenkt van het bloed was. Ik had een blaar op mijn voet waar een Nijmeegse Vierdaagse wandelaar nog jaloers op zou zijn en zelfs mijn zachte Adidasjes konden dit leed niet verzachten.
Vanochtend, toen ik boodschappen wilde gaan doen, was ik die blaar even vergeten. Vrolijk dacht ik mijn nieuwe schoenen aan te trekken, maar voor ik het wist zat ik tegen het plafond. Verschrikkelijke kut schoenen dus. Ook had ik ooit een meester die ik totaal niet aardig vond, die ook Martens heette, waardoor mijn haat jegens deze schoen met de seconde groeide. Wat had ik mezelf aangedaan?
Na een kopje thee en de schoenen even in de hoek te hebben gezet, werd ik weer rustig. Oprekken, kranten, natte sokken, zool eruit enzovoorts. Ik heb mijn research inmiddels gedaan. Ik hoop dat het werkt. Dan vlinder ik over twee weken over de vloer met mijn nieuwe schoenen aan.
Ach, het leed dat Dr. Martens heet.
