Mijn pre-sweet-sixteen jaren waren zwaar. Ik was veertien, maar dankzij mijn enorme bos krullen en lengte leek ik eerder twaalf. Ook was ik op die paar keer zoenen na, nog niet seksueel actief. Wel had ik een enorm onvervuld verlangen om uit te gaan, maar het Stadhuisplein was verboden terrein en aangezien ik nog niet seksueel actief was, kwam ik óók Hollywood aka Snollywood niet binnen. (Pijpen voor een Breezer klonk toen ook al als pure horror.)
Daarom weken mijn vriendinnen en ik één zaterdag per maand uit naar Blue Lagoon (de naam is inderdaad even spannend als de ‘discotheek’ zelf) in Zwijndrecht. Dit bruisende partycentrum was op ruim dertig minuten rijden vanaf onze huizen, waardoor ouders ons moesten carpoolen. Vlak voor vertrek namen we een flinke scheut uit de drankenkast van vadertje en moedertjelief om vervolgens dertig minuten hinnikend op de achterbank te zitten, want welke kanjer zouden we vanavond weer aan de haak slaan?!
De zaal bestond uit verschillende verdiepingen, waaronder ‘twee kooien’ (toch pijpen voor een Breezer? Dan moest je zeker daar gaan staan) en een podium waarop er op los gedaggerd, geschuurd werd door minderjarigen. De muziek bestond vooral uit klassiekers van Daddy Yankee. De knapste jongens kwamen uit Zwijndrecht en Ridderkerk, maar het liefst zestien plus, waardoor je toch stiekem rode wodkaatjes Red Bull kon drinken.
Terwijl ik dit typ, verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. I did some wild things over there. Niet dat ik ooit gepijpt heb voor een Breezer, maar ik heb zeker geschuurd, gezoend en gedanst op liedjes als Rakata en Gasolina alsof m’n leven er vanaf hing. Ik wisselde MSN-adressen uit, werd voor het eerst dronken van de zoete mix troep en zoende zelfs met één van mijn vriendinnen. Maar bovenal werd ik stapelverliefd op die hemelse vibe van het nachtleven. Veertien jaar nog maar en toen al betovert door de magie van het urenlang dansen, de euforie van de muziek en dat delen met je beste vrienden: is dat niet het mooiste wat er is?
Daarom weken mijn vriendinnen en ik één zaterdag per maand uit naar Blue Lagoon (de naam is inderdaad even spannend als de ‘discotheek’ zelf) in Zwijndrecht. Dit bruisende partycentrum was op ruim dertig minuten rijden vanaf onze huizen, waardoor ouders ons moesten carpoolen. Vlak voor vertrek namen we een flinke scheut uit de drankenkast van vadertje en moedertjelief om vervolgens dertig minuten hinnikend op de achterbank te zitten, want welke kanjer zouden we vanavond weer aan de haak slaan?!
De zaal bestond uit verschillende verdiepingen, waaronder ‘twee kooien’ (toch pijpen voor een Breezer? Dan moest je zeker daar gaan staan) en een podium waarop er op los gedaggerd, geschuurd werd door minderjarigen. De muziek bestond vooral uit klassiekers van Daddy Yankee. De knapste jongens kwamen uit Zwijndrecht en Ridderkerk, maar het liefst zestien plus, waardoor je toch stiekem rode wodkaatjes Red Bull kon drinken.
Terwijl ik dit typ, verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. I did some wild things over there. Niet dat ik ooit gepijpt heb voor een Breezer, maar ik heb zeker geschuurd, gezoend en gedanst op liedjes als Rakata en Gasolina alsof m’n leven er vanaf hing. Ik wisselde MSN-adressen uit, werd voor het eerst dronken van de zoete mix troep en zoende zelfs met één van mijn vriendinnen. Maar bovenal werd ik stapelverliefd op die hemelse vibe van het nachtleven. Veertien jaar nog maar en toen al betovert door de magie van het urenlang dansen, de euforie van de muziek en dat delen met je beste vrienden: is dat niet het mooiste wat er is?
