Dit is een gesponsord artikel. Niet dat ik er geld voor krijg, maar het wordt onder enige vorm van dwang geschreven. Grapje Silvia, deze is voor jou!
Ik heb een tante. Geen échte tante, het is een goede vriendin van mijn moeder, maar dat bekt niet lekker. Daarom noem ik haar voor het gemak nu even tante Sil: ik ken haar al immers mijn hele leven. Ik vermoed dat tante Silvia ook na haar geboorte in een keteltje Redbull gevallen is, want ze is hysterisch, praat graag, hard en veel, net als ik.
Tante Sil kent de juíste mensen en ging in haar gloriejaren naar de hipste etentjes en feestjes. Alleen over die tijden kan ze al een romanreeks uitgeven. Inmiddels is het wilde vuurtje in haar een beetje gedoofd. Om half acht beginnen de voorbereidingen, dan stapt ze onder de douche, pampert zichzelf flink, klopt haar nachtcrémetje in en dan exact om acht uur kruipt ze lekker onder de wol om GTST te kijken. Daarna valt tante Sil voldaan in slaap.
Toch is ze de saaiste niet, want ze maakt van alles mee. Zo kwam ze eens bij ons (mijn ouders) op visite. Nu is het bij dit verhaal belangrijk om te weten dat we in een hoekhuis wonen en dat er nog maar één huis in de wijk is, zoals de onze. Ook wonen we er al zeker negen jaar en is ze er al zeker honderd keer geweest. Luid en lang klonk de bel, ook werd er op het raampje geklopt. Hysterisch stond ze tegen de bel aan te drukken en zodra er open werd gedaan, stormde ze richting de woonkamer en plofte ze neer op de bank. “Wat ik nou toch weer heb meegemaakt.” Het werd vervolgd door een diepe zucht. Ik begon al te lachen. “Ik belde aan, bij jullie, althans dat dacht ik. Er deed een klein meisje open, dacht ik toch zomaar dat ze bij jullie op visite was, dus ik loop gewoon door. Kom ik binnen in een woonkamer die niet van jullie is! Volgens mij heb ik me nog nooit zó erg geschaamd.” En volgens mij heb ik nog nooit zó hard gelachen.
Ik kan dit artikel wel duizend woorden lang maken met al haar verhalen en al die keren dat ik bíjna in mijn broek plaste van het lachen. Zo verpletterde ze afgelopen zaterdag nog mijn niet-al-te-grote-kinderwens voor eeuwig met horrorbevallingverhalen, kreeg haar zestien-jarige dochter het hoofd van een tomaat na een verhaal over inlegkruisjes die aan je hak blijven hangen tijdens een feestje, moest ze bíjna weer kotsen toen ze over het rotte ei van die morgen vertelde en had ze 112 al ingetoetst nadat ze een flesje op haar teen had laten vallen.
En zo kwamen mama, tante Sil en ik tot de conclusie dat ze maar een boek moest schrijven. “Of jij schrijft iets over mij. Stof genoeg,” gilde ze joviaal. En dat heb ik dan maar gedaan.
