De donkere dagen breken aan en ik voel onrust om me heen. Septembers hittegolf is achter de rug, de dagen worden korter, de nachten langer. De korte broeken, crop tops en weinig stof omvattende kleding kunnen weer terug in de kast (oké, en er over vier maanden weer uit, want dan ben ik in Thailand) en de festivalagenda is angstvallend leeg. Is er leven na het festivalseizoen? Continue reading
Het is alsof ik al dagen een mega dinsdagdip op voel komen zónder feestje. Mijn mascara heeft zich inmiddels opgehoopt onder mijn ogen. Bij iedere gedachte aan zielige diertjes in het dierenasiel barst ik in een oorverdovend gejank uit. Mijn borsten doen pijn, mijn rug, mijn buik. Bij iedere zucht ben ik bang dat mijn vriend me gaat verlaten en als ik dan in mijn veel te grote slobbershirt met slierten haar langs mijn gezicht geplakt roep: “Oké, ga dan maar! Het kan me allemaal toch niets meer schelen,” kijkt hij me beduusd aan. Ik ben mezelf niet. Continue reading
Een paar druppeltjes bier druppelen over mijn blote arm. Ik kijk om. “Oeps, sorry!” Een meisje kijkt me geschrokken aan en wrijft dan onhandig mijn arm droog. Ik glimlach terug. “Geeft niet,” en schudt de druppels van mijn arm. We blijven een tijdje naast elkaar staan dansen. Af en toe kijkt ze mijn kant op en ik de hare, ik zie dat ze geniet. Dan lachen we allebei. “Ga je vaker naar zulke feestjes?” Ik knik. “Ja, eigenlijk wel. Ik vind het heerlijk.” Ze lacht enthousiast. “Ja zeker,” roept ze dan. “Gewoon even vluchten. Leven in het hier en nu. Geen gezeik, geen gezeur, gewoon eindelijk even nergens aan denken.” Ik knik opnieuw. Heeft ze gelijk? Continue reading
Nadat ik de air uit mijn Nikes heb gestampt op Defqon, bleef ik niet helemaal onopgemerkt in de scene. Ik werd het technomeisje dat haar hart opende voor hardstyle en het weekend van haar leven had. Ik werd massaal geliked, gedeeld én welkom geheten in de hardstyle familie. Zo is mijn blog gedeeld op HardNews.nl en ik ben inmiddels ook lid van de Raw Style United community op Facebook, waar ik werd geroemd om mijn eerste Defqon ervaring. Continue reading
De party problems. Klitten in je krullen, ingedroogde uitgelopen lippenstift, brokkelige mascara, stinksokken en een droge bek. Modderige sneakers, een vlektyfus én pluizig haar. De raveleef gaat niet over rozen. Waar je ’s ochtends zo je best doet, ga je naar huis als een kruising tussen Snooky en een cokehoer. Persoonlijk niet echt de gewenste look. Continue reading
Geregeld vragen mensen wat ik dan op al die feesten doe. Gekke vraag lijkt het me. Toch antwoord ik altijd glimlachend: rondjes lopen. Ik loop de hele avond rondjes en ieder rondje is anders. Mijn broertje staat te stuiteren om mee te gaan. Nog een paar jaar, dan is hij achttien, gaan we samen rondjes lopen. Maar ondanks dat mijn broertje nog vijf jaar moet wachten tot hij met me mee mag, loopt hij nu al grotere rondjes dan ik ooit heb gelopen. Continue reading