Internationale vrouwendag 2021

maandag 8 maart 2021
newborn-shoot-loua-mae
Doe niet zo.
Praat niet zo.
Zeg dat maar niet.
Gedraag je nou eens als een meisje.
En, bemoei je er niet mee.

Maar waarom niet...

Doe wat je wil doen.
Vertel maar.
Zeg wat je wil zeggen.
Wees wie je bent.
En... speak up.

Ik was nog maar een meisje. Volwassen volgens de wet, maar ver van een vrouw. Veel te druk met aan de verwachtingen voldoen. Een goed vriendinnetje van zijn. Luisteren en het anderen naar de zin maken. Ik liet me in een hokje stoppen, bestempelen als een dom meisje. Minderwaardig. Geen discussie waard. "Gewoon luisteren en verder lopen", beet ik mezelf op mijn verdrietigste momenten toe. Dus daar ging ik, op mijn tenen, met ingehouden adem.

Ik hield mezelf klein door te luisteren naar meningen van anderen. Altijd bang dat iemand me niet aardig of goed genoeg zou vinden. Waarom zouden ze? Ik rivaliseerde te veel en supportte te weinig. Want zij is veel knapper, aardiger, beter, slimmer, succesvoller, mooier én slanker. Wij vrouwen worden niet alleen kort gehouden maar houden onszelf ook kort.

Toen na jaren mijn tenen zeer begonnen te doen en mijn ingehoudem adem stokte, legde hij zijn hand op mijn schouder en zei: “Zie je wat je doet?” Een liefdevolle warme hand. Die niet afkeurend wees of wilde gebaren maakte. Maar gewoon zacht op mijn schouder rustte, zonder bijbedoeling. Zo opende een klein beetje liefde van een ander, de deur naar zelfliefde. Achter die deur zaten alle complimenten die ik ooit gekregen had, alle keren dat ik trots op mezelf was en nog veel meer fijne, onderdrukte herinneringen. Maar toen ik eenmaal wist hoe ik van mezelf moest houden, besloot ik mezelf nooit meer te laten kleineren.

I am worthy, I am loved, I am enough.

De transformatie van meisje naar vrouw maakte me niet alleen sterker, maar ook zachter. Gevoeliger. En nu ik van mezelf hield, kon ik nóg veel beter van een ander houden. Van mijn vriend — de liefde die op mijn pad kwam, maar ook van alle vrouwen in mijn leven. Ineens zag ik ze in een ander licht, vol van kracht. Ik hoefde niet een ander omlaag te halen om me beter te voelen. Of mezelf te vergelijken.

Maar toen gaf het leven me een cadeautje: de allermooiste transformatie, die naar moeder. Voor het eerst in mijn leven zag ik mezelf als een mooie vrouw, mijn lichaam als een tempel en waren mijn onzekerheden niet langer gebreken. De baby in mijn buik wakkerde mijn verloren vuurtje aan. Dáár was mijn onderdrukte strijdlust.

Nu ik zelf een vrouw op de wereld heb gezet, zijn mijn angst en kracht steeds in gevecht. Want de manier waarop wij naar vrouwen kijken, ze behandelen en in hokjes stoppen, heeft me veel onzekerheden en verdriet gebracht. Door haar wil ik me nooit meer slecht voelen over wie ik ben of hoe ik eruitzie. Me nooit meer laten onderbreken, wegstoppen of verdoezelen. Nooit meer vol jaloezie of afgunst naar een andere vrouw kijken. Maar haar én mezelf zien voor wie we zijn: meisje, moeder, oma, VROUW.

May we know them. May we be them. May we raise them.