“Pak jij even wortels voor de konijnen? Dan pak ik even… Nee, niet díe wortels. Die andere.” “Die met dat groene er aan?” “Ja die ja.” Ik pak de handscanner en scan de wortels met het groene er aan. Hup in de tas. Ik kijk naar een vrouwtje die haar gehandicapte boodschappenkarretje met een afwijking naar rechts vooruit probeert te duwen. Ik lach. Vroeger had ik een hekel aan boodschappen doen, maar nu vind ik het stiekem best leuk. Ik ben dol op mensen kijken en in de supermarkt is zoveel moois te zien.
Inmiddels zijn we in het gangpad beland met beschuit en consorten. Mijn moeder is op zoek naar beschuit. Bijzonder beschuit. Ze is namelijk op dieet. Terwijl wij prominent in het gangpad staan te zoeken naar het bijzondere beschuit zie ik de vrouw met het gehandicapte boodschappenkarretje met een afwijking naar rechts achter mijn moeder staan. Aarzelend probeert ze langs mijn moeder te komen. Ze gaat van rechts naar een beetje links, maar ze komt er niet langs. Ze zucht en ik merk een vleugje irritatie. “Volgens mij wil deze mevrouw er langs,” zeg ik joviaal. Mijn moeder kijkt om en de vrouw schiet er vluchtig voorbij. “Kunt u de volgende keer best vragen hoor,” roep ik haar nog na.
Bij het gangpad sauzen was ik het inmiddels al vergeten, totdat ik een snerpende pijn in mijn kuit voelde. Een boze man beukte zijn winkelwagen tegen mijn kuiten aan. “Heeft u toevallig een probleem?” vraag ik verbaasd. Blijkbaar was de man ook voor het beantwoorden van deze vraag te beroerd, want voor ik het wist was hij uit het zicht verdwenen.
Wil je er even langs? Vraag het dan gewoon even.
Inmiddels zijn we in het gangpad beland met beschuit en consorten. Mijn moeder is op zoek naar beschuit. Bijzonder beschuit. Ze is namelijk op dieet. Terwijl wij prominent in het gangpad staan te zoeken naar het bijzondere beschuit zie ik de vrouw met het gehandicapte boodschappenkarretje met een afwijking naar rechts achter mijn moeder staan. Aarzelend probeert ze langs mijn moeder te komen. Ze gaat van rechts naar een beetje links, maar ze komt er niet langs. Ze zucht en ik merk een vleugje irritatie. “Volgens mij wil deze mevrouw er langs,” zeg ik joviaal. Mijn moeder kijkt om en de vrouw schiet er vluchtig voorbij. “Kunt u de volgende keer best vragen hoor,” roep ik haar nog na.
Bij het gangpad sauzen was ik het inmiddels al vergeten, totdat ik een snerpende pijn in mijn kuit voelde. Een boze man beukte zijn winkelwagen tegen mijn kuiten aan. “Heeft u toevallig een probleem?” vraag ik verbaasd. Blijkbaar was de man ook voor het beantwoorden van deze vraag te beroerd, want voor ik het wist was hij uit het zicht verdwenen.
Wil je er even langs? Vraag het dan gewoon even.
