Birgit krijgt een baby (samen met le boyfriend, uiteraard). En ja, voor als je me al een tijdje volgt en niet helemaal up-to-date bent — wat logisch is, aangezien er een dikke laag stof op deze internetpagina lag — kan ik me voorstellen hoe shocking dit klinkt. Waar sommige vrouwen glunderend vertellen dat het altijd al hun grootste droom is geweest om moeder te worden, is dit niet per se iets wat ik over mezelf kan zeggen. Sterker nog, ik heb momenten gehad waarbij zwanger worden het ergste (ok, behalve aangereden worden door een vrachtwagen of kanker krijgen, of zo) was dat me kon overkomen. Voordat je met pijn in je buik verder scrolt, wees maar niet bang, dat was nu absoluut niet de situatie.
Het was toentertijd gewoon meer een gevalletje van: not the right time, not the right place, not the right man. Dat gevoel kan namelijk vliegensvlug 360 graden draaien. Het overviel me gewoon! Een fijne man aan je schouder (eufemisme voor smoorverliefd zijn), een goed toekomstperspectief hebben, heel lekker in je vel zitten, en bij de eerstvolgende snotterige, kwijlende peuter met een hap zand in z’n bek beginnen je eierstokken ineens te klapperen. Het leven zit vol verrassingen.
De volgende stappen in dit verhaal kunnen we trouwens gerust overslaan, aangezien ik ervan uitga dat je weet waar baby’tjes vandaan komen (de ooievaar, dûh), maar toch was er één ding in het proces dat ik niet helemaal aan zag komen: dat het zó snel zou gaan. Ik was er namelijk heilig van overtuigd dat ‘het’ bij mij allemaal niet zo makkelijk zou gaan. Geen idee waarom — waarschijnlijk heb ik mezelf dat als tiener aangepraat als ik weer eens de pil was vergeten — maar ik had mezelf al ingeprent dat dit nog wel even kon duren. Je lichaam moet ontpillen, je menstruatie op gang komen, noem maar op. Ik was immers al vanaf mijn zestiende aan de pil.
De menstruatie bleef inderdaad uit en ik had ook nog geen zwangerschapskwaaltjes, maar nog geen paar weken later had ik het gevoel dat ik zwanger zou kunnen zijn. Best vreemd, want je hebt helemaal geen idee hoe dat voelt. Na een afspraak op donderdagavond bij de brow bar, liep ik toch even het Kruidvat in. “Het zal toch wel niets zijn, dus ik haal gewoon zo’n goedkope test”, dacht ik nog.
Dus daar stond ik dan, de volgende ochtend in de wc, te kutten met een warm bekertje ochtendurine en een pipetje, omdat ik te gierig was om een paar euro extra uit te geven. En voordat ik het wist stond ik sprakeloos met een positieve test in mijn handen die zó positief was dat ik de regel “lees het resultaat na 5 minuten af” in de bijsluiter net zo goed door de wc kon spoelen. Oh. my. god. Is dit echt?!
Op 14 februari 2020 om 08:38 uur begonnen we aan een nieuw avontuur op een hele grote roze wolk en brak een nieuw, spannend hoofdstuk in onze relatie aan. Alle clichés die je leest zijn waar (ik begon me ineens heel druk te maken over of ik wel genoeg groente at — Birgit, is this really you?!) en het is echt bizar hoe je leven in een paar seconden kan veranderen. Hoewel het enige tastbare op dat moment een stukje wit plastic met een druppel opgedroogde urine en twee felle paarse streepjes was, voelde de wereld ineens zo anders. Onze Valentijnsdagen zullen nooit meer hetzelfde zijn.
Ondertussen zijn we zestien weken, drie echo’s, een bescheiden baby bump, een mini-gender reveal party en een coronacrisis verder, en zijn er nog zóveel verhalen te vertellen. Maar goed, je moet ergens beginnen en dat is hier. Ben je benieuwd hoe ik de weg naar mama worden beleef en hoe het is om zwanger te zijn in zo’n vreemde tijd als deze? Stay tuned!
Het was toentertijd gewoon meer een gevalletje van: not the right time, not the right place, not the right man. Dat gevoel kan namelijk vliegensvlug 360 graden draaien. Het overviel me gewoon! Een fijne man aan je schouder (eufemisme voor smoorverliefd zijn), een goed toekomstperspectief hebben, heel lekker in je vel zitten, en bij de eerstvolgende snotterige, kwijlende peuter met een hap zand in z’n bek beginnen je eierstokken ineens te klapperen. Het leven zit vol verrassingen.
De volgende stappen in dit verhaal kunnen we trouwens gerust overslaan, aangezien ik ervan uitga dat je weet waar baby’tjes vandaan komen (de ooievaar, dûh), maar toch was er één ding in het proces dat ik niet helemaal aan zag komen: dat het zó snel zou gaan. Ik was er namelijk heilig van overtuigd dat ‘het’ bij mij allemaal niet zo makkelijk zou gaan. Geen idee waarom — waarschijnlijk heb ik mezelf dat als tiener aangepraat als ik weer eens de pil was vergeten — maar ik had mezelf al ingeprent dat dit nog wel even kon duren. Je lichaam moet ontpillen, je menstruatie op gang komen, noem maar op. Ik was immers al vanaf mijn zestiende aan de pil.
De menstruatie bleef inderdaad uit en ik had ook nog geen zwangerschapskwaaltjes, maar nog geen paar weken later had ik het gevoel dat ik zwanger zou kunnen zijn. Best vreemd, want je hebt helemaal geen idee hoe dat voelt. Na een afspraak op donderdagavond bij de brow bar, liep ik toch even het Kruidvat in. “Het zal toch wel niets zijn, dus ik haal gewoon zo’n goedkope test”, dacht ik nog.
Dus daar stond ik dan, de volgende ochtend in de wc, te kutten met een warm bekertje ochtendurine en een pipetje, omdat ik te gierig was om een paar euro extra uit te geven. En voordat ik het wist stond ik sprakeloos met een positieve test in mijn handen die zó positief was dat ik de regel “lees het resultaat na 5 minuten af” in de bijsluiter net zo goed door de wc kon spoelen. Oh. my. god. Is dit echt?!
Op 14 februari 2020 om 08:38 uur begonnen we aan een nieuw avontuur op een hele grote roze wolk en brak een nieuw, spannend hoofdstuk in onze relatie aan. Alle clichés die je leest zijn waar (ik begon me ineens heel druk te maken over of ik wel genoeg groente at — Birgit, is this really you?!) en het is echt bizar hoe je leven in een paar seconden kan veranderen. Hoewel het enige tastbare op dat moment een stukje wit plastic met een druppel opgedroogde urine en twee felle paarse streepjes was, voelde de wereld ineens zo anders. Onze Valentijnsdagen zullen nooit meer hetzelfde zijn.
Ondertussen zijn we zestien weken, drie echo’s, een bescheiden baby bump, een mini-gender reveal party en een coronacrisis verder, en zijn er nog zóveel verhalen te vertellen. Maar goed, je moet ergens beginnen en dat is hier. Ben je benieuwd hoe ik de weg naar mama worden beleef en hoe het is om zwanger te zijn in zo’n vreemde tijd als deze? Stay tuned!
