Zoals je in mijn vorige blog kunt lezen, krijgt Birgit (samen met le boyfriend) een baby. En hoewel ze daarmee misschien niet haar grootste jeugddroom vervulde, is de impact van die roze wolk groter dan ze ooit had kunnen verwachten.
Vanaf het moment dat ik de positieve zwangerschapstest in mijn handen had en weer in bed naast Donny kroop om hem het grote nieuws te vertellen, voelde ik me een ander mens. Aan de buitenkant was nog niks te zien, maar ik voelde me vanaf dat moment hartstikkezwanger. Inclusief kwaaltjes. Heel gek hoe dat werkt.
Wat misschien nog wel gekker is, is dat je aan de vooravond van de grootste verandering in je leven staat, maar de wereld gewoon doordraait. Na het de opa’s en oma’s, ooms en tantes en toekomstige grote broer en zus verteld te hebben, hielden we ons wondertje voor de rest van de wereld nog even geheim, en dat is rete-moeilijk. Het ligt continu op het puntje van je tong en eigenlijk wil je over niets anders liever praten. Niemand die in de rij bij de kassa van de Albert Heijn kon zien dat ik zwanger was, terwijl ik het liefst wilde schreeuwen: “HALLO, ATTENTIE, HIER ZIT GEWOON EEN BABY IN!”.
Wat het nog moeilijker maakt, is dat de eerste weken van je zwangerschap voornamelijk uit wachten bestaat. Je gaat op zoek naar een verloskundige, maakt een afspraak voor over een paar weken, maar dat is het dan ook. Gelukkig hadden we met zeven weken wel alvast de eerste echo gepland staan. Hier was geen medische indicatie voor, maar we konden gewoon niet langer wachten. Een positieve zwangerschapstest is leuk (ik had er overigens drie nodig om het écht te geloven) maar een positieve echo is pas echt onbetaalbaar.
Met klotsende knieen en zweetoksels vertrokken we naar de echopraktijk. Ons geluk was zo groot maar tegelijkertijd nog zo pril. Toen de echoscopist het apparaat op mijn buik zette, verscheen er al snel een klein vlekje in beeld. Ik had geen idee waar ik naar keek, maar aan Donny’s grote glimlach te zien, moest dit onze kleine uk zijn. En ja hoor, ook de echoscopiste lachte en liet ons zien dat in dat kleine grijze vlekje een klein lichtje knipperde. Het was de bevestiging die ik nodig had: het hartje klopt, er groeit een klein mensje in me.
Een week later had ik mijn eerste afspraak bij de verloskundige in Amsterdam. Eerder hadden we al bij de praktijk een voorlichtingsavond gehad samen met andere stellen en werden we bijgepraat over alles wat ons te wachten stond en de do’s en don’ts tijdens je zwangerschap. Het coronavirus was net in beeld, dus Donny mocht gelukkig gewoon nog mee. Maar kort daarna veranderde alles. Eén dag (woensdag 11 maart) na de verloskundige werd ik een beetje ziekig en bleef ik thuis van kantoor. Ik voelde me, met het prille geluk in mijn buik, niet meer op mijn gemak in de boze buitenwereld. Niet een hele gekke beslissing, want nog één dag later ging het land op slot.
Nadat ik het hartje hoorde kloppen van onze kleine Kroepoek (toen ook al liefkozend de bijnaam van onze kleine), wilde ik geen enkel risico nemen en bleef ik thuis. De eerste weken waren heel onzeker. Hoewel het RIVM riep dat zwangere vrouwen geen enkel risico liepen, vulde het nieuws zich met de vreselijke berichten over het coronavirus. Ook mijn werk als community manager bij Q-dance kwam stil te vallen en al snel werd duidelijk dat mijn laatste maanden bij mijn werkgever waren aangebroken.
Niet per se het nieuws waar je op hoopt als zwangere in je eerste trimester, maar eigenlijk mag ik niet klagen. De rust deed wonderen. Mijn misselijkheid had ik al snel onder controle (gewoon zorgen dat je vaak genoeg eet) en door het thuisblijven kon ik alle rust pakken die ik nodig had. Daarnaast hadden Donny en ik nog meer tijd voor elkaar en veranderde de lockdown al snel in heerlijk cocoonen samen op de bank. Mijn lichaam veranderde snel en shoppen was er natuurlijk niet echt bij, maar aan de andere kant hoefde ik ook de deur niet uit en dus ook geen enkele poging te doen om mijn borsten in m’n inmiddels veel te kleine bh te proppen.
Natuurlijk baalde ik vreselijk toen Donny de termijnecho moest missen, maar gelukkig kon hij (en mijn ouders en broertje) ons kleine Kroepoekje gewoon via FaceTime zien. Inmiddels was ze van klein grijs vlekje uitgegroeid tot een echte garnaal. Ons prille geluk was uitgegroeid tot een échte mini-baby en na deze positieve termijnecho mochten we het eindelijk van de daken schreeuwen: “We have been keeping a surprise… #babykrijthe”.
Vanaf het moment dat ik de positieve zwangerschapstest in mijn handen had en weer in bed naast Donny kroop om hem het grote nieuws te vertellen, voelde ik me een ander mens. Aan de buitenkant was nog niks te zien, maar ik voelde me vanaf dat moment hartstikkezwanger. Inclusief kwaaltjes. Heel gek hoe dat werkt.
Wat misschien nog wel gekker is, is dat je aan de vooravond van de grootste verandering in je leven staat, maar de wereld gewoon doordraait. Na het de opa’s en oma’s, ooms en tantes en toekomstige grote broer en zus verteld te hebben, hielden we ons wondertje voor de rest van de wereld nog even geheim, en dat is rete-moeilijk. Het ligt continu op het puntje van je tong en eigenlijk wil je over niets anders liever praten. Niemand die in de rij bij de kassa van de Albert Heijn kon zien dat ik zwanger was, terwijl ik het liefst wilde schreeuwen: “HALLO, ATTENTIE, HIER ZIT GEWOON EEN BABY IN!”.
Wat het nog moeilijker maakt, is dat de eerste weken van je zwangerschap voornamelijk uit wachten bestaat. Je gaat op zoek naar een verloskundige, maakt een afspraak voor over een paar weken, maar dat is het dan ook. Gelukkig hadden we met zeven weken wel alvast de eerste echo gepland staan. Hier was geen medische indicatie voor, maar we konden gewoon niet langer wachten. Een positieve zwangerschapstest is leuk (ik had er overigens drie nodig om het écht te geloven) maar een positieve echo is pas echt onbetaalbaar.
Met klotsende knieen en zweetoksels vertrokken we naar de echopraktijk. Ons geluk was zo groot maar tegelijkertijd nog zo pril. Toen de echoscopist het apparaat op mijn buik zette, verscheen er al snel een klein vlekje in beeld. Ik had geen idee waar ik naar keek, maar aan Donny’s grote glimlach te zien, moest dit onze kleine uk zijn. En ja hoor, ook de echoscopiste lachte en liet ons zien dat in dat kleine grijze vlekje een klein lichtje knipperde. Het was de bevestiging die ik nodig had: het hartje klopt, er groeit een klein mensje in me.
Een week later had ik mijn eerste afspraak bij de verloskundige in Amsterdam. Eerder hadden we al bij de praktijk een voorlichtingsavond gehad samen met andere stellen en werden we bijgepraat over alles wat ons te wachten stond en de do’s en don’ts tijdens je zwangerschap. Het coronavirus was net in beeld, dus Donny mocht gelukkig gewoon nog mee. Maar kort daarna veranderde alles. Eén dag (woensdag 11 maart) na de verloskundige werd ik een beetje ziekig en bleef ik thuis van kantoor. Ik voelde me, met het prille geluk in mijn buik, niet meer op mijn gemak in de boze buitenwereld. Niet een hele gekke beslissing, want nog één dag later ging het land op slot.
Nadat ik het hartje hoorde kloppen van onze kleine Kroepoek (toen ook al liefkozend de bijnaam van onze kleine), wilde ik geen enkel risico nemen en bleef ik thuis. De eerste weken waren heel onzeker. Hoewel het RIVM riep dat zwangere vrouwen geen enkel risico liepen, vulde het nieuws zich met de vreselijke berichten over het coronavirus. Ook mijn werk als community manager bij Q-dance kwam stil te vallen en al snel werd duidelijk dat mijn laatste maanden bij mijn werkgever waren aangebroken.
Niet per se het nieuws waar je op hoopt als zwangere in je eerste trimester, maar eigenlijk mag ik niet klagen. De rust deed wonderen. Mijn misselijkheid had ik al snel onder controle (gewoon zorgen dat je vaak genoeg eet) en door het thuisblijven kon ik alle rust pakken die ik nodig had. Daarnaast hadden Donny en ik nog meer tijd voor elkaar en veranderde de lockdown al snel in heerlijk cocoonen samen op de bank. Mijn lichaam veranderde snel en shoppen was er natuurlijk niet echt bij, maar aan de andere kant hoefde ik ook de deur niet uit en dus ook geen enkele poging te doen om mijn borsten in m’n inmiddels veel te kleine bh te proppen.
Natuurlijk baalde ik vreselijk toen Donny de termijnecho moest missen, maar gelukkig kon hij (en mijn ouders en broertje) ons kleine Kroepoekje gewoon via FaceTime zien. Inmiddels was ze van klein grijs vlekje uitgegroeid tot een echte garnaal. Ons prille geluk was uitgegroeid tot een échte mini-baby en na deze positieve termijnecho mochten we het eindelijk van de daken schreeuwen: “We have been keeping a surprise… #babykrijthe”.
|
