Het is alsof ik al dagen een mega dinsdagdip op voel komen zónder feestje. Mijn mascara heeft zich inmiddels opgehoopt onder mijn ogen. Bij iedere gedachte aan zielige diertjes in het dierenasiel barst ik in een oorverdovend gejank uit. Mijn borsten doen pijn, mijn rug, mijn buik. Bij iedere zucht ben ik bang dat mijn vriend me gaat verlaten en als ik dan in mijn veel te grote slobbershirt met slierten haar langs mijn gezicht geplakt roep: “Oké, ga dan maar! Het kan me allemaal toch niets meer schelen,” kijkt hij me beduusd aan. Ik ben mezelf niet.
Het liefst strijk ik neer op de bank met grote kop thee, een halve red velvet en chocolade cheesecake, een zak chips, snoepsleutels, een bord spaghetti met extra veel parmezaanse kaas en liters Ben en Jerry’s. Niet dat ik zwanger ben, in tegendeel zelfs. Maar zodra de rode vlag uithangt, heb ik zin om zoveel mogelijk door elkaar te eten. Less is more is in ieder geval niet door een ongestelde vrouw bedacht.
Natuurlijk is ongesteld worden door een pil slikkende vrouw prima te reguleren, maar ik vergeet ook weleens wat. Geheel onschuldig en niet helemaal helder, strompelde ik afgelopen zondag tijdens een festival (what else?) naar een Dixie, waar ik tot de ontdekking kwam dat mijn vriend ook deze maand geen vader zou worden. Gelukkig hield mijn menstruatie zich braaf en kon het feestje prima voortgezet worden. Althans, dat dacht ik. Waar het op de Dixie bij een keurig op te vangen drie druppeltjes bleef, was het een paar uur later een compleet andere toestand. Niagra Falls meets de helse bloedgolf des doods. Alsof er in mijn baarmoeder flink werd huisgehouden door bulldozers.
Als ik op die ochtend er na, een godvergeten maandagochtend, mijn bed uitrol, besef ik dat ik werkelijk te dik ben voor ieder kledingstuk in mijn bezit. Alsof een bijna geheel ontwikkelde vierling zich mij op dit moment in mijn baarmoeder begeeft. Hopeloos kijk ik naar de bovenste plank waar de t-shirts en truien van mijn vriend zich begeven. Zou ik überhaupt nog in een mannen medium passen?
Wanneer ik vervolgens de tijd zit weg te kijken op mijn werk, ik de ene collega na de andere afsnauw, kan ik niet wachten tot ik thuis ben. Waar mijn allerliefste vriendje op mij wacht, met kaarsjes, chocolade en bergen liefde. Als de klok half zes slaat weet ik niet hoe snel ik naar de metro moet vluchten om hem zo snel mogelijk in zijn armen te vallen. Bij thuiskomst blijkt hij er nog niet te zijn, dus werk ik binnen een halve minuut stiekem een reep chocolade naar binnen. Hij zou er vast wel aan gedacht hebben een nieuwe mee te nemen.
Zodra hij de sleutel in het slot steekt, weet ik niet hoe snel ik naar de deur moet rennen om hem met open armen te ontvangen. Daar staat hij, met lege handen. Zonder chocolade, zonder cheesecake, red velvet, chips, snoepsleutels, borden spaghetti of ijsjes. Ik voel mijn bloed koken en begin te huilen. Hij vraagt wat er is, ik zeg dat ik het niet weet. Hij zegt weer dat ik heus niet zomaar huil. En daar heeft hij het. Dat doe ik wel, want hoera, ik ben een meisje!
Het liefst strijk ik neer op de bank met grote kop thee, een halve red velvet en chocolade cheesecake, een zak chips, snoepsleutels, een bord spaghetti met extra veel parmezaanse kaas en liters Ben en Jerry’s. Niet dat ik zwanger ben, in tegendeel zelfs. Maar zodra de rode vlag uithangt, heb ik zin om zoveel mogelijk door elkaar te eten. Less is more is in ieder geval niet door een ongestelde vrouw bedacht.
Natuurlijk is ongesteld worden door een pil slikkende vrouw prima te reguleren, maar ik vergeet ook weleens wat. Geheel onschuldig en niet helemaal helder, strompelde ik afgelopen zondag tijdens een festival (what else?) naar een Dixie, waar ik tot de ontdekking kwam dat mijn vriend ook deze maand geen vader zou worden. Gelukkig hield mijn menstruatie zich braaf en kon het feestje prima voortgezet worden. Althans, dat dacht ik. Waar het op de Dixie bij een keurig op te vangen drie druppeltjes bleef, was het een paar uur later een compleet andere toestand. Niagra Falls meets de helse bloedgolf des doods. Alsof er in mijn baarmoeder flink werd huisgehouden door bulldozers.
Als ik op die ochtend er na, een godvergeten maandagochtend, mijn bed uitrol, besef ik dat ik werkelijk te dik ben voor ieder kledingstuk in mijn bezit. Alsof een bijna geheel ontwikkelde vierling zich mij op dit moment in mijn baarmoeder begeeft. Hopeloos kijk ik naar de bovenste plank waar de t-shirts en truien van mijn vriend zich begeven. Zou ik überhaupt nog in een mannen medium passen?
Wanneer ik vervolgens de tijd zit weg te kijken op mijn werk, ik de ene collega na de andere afsnauw, kan ik niet wachten tot ik thuis ben. Waar mijn allerliefste vriendje op mij wacht, met kaarsjes, chocolade en bergen liefde. Als de klok half zes slaat weet ik niet hoe snel ik naar de metro moet vluchten om hem zo snel mogelijk in zijn armen te vallen. Bij thuiskomst blijkt hij er nog niet te zijn, dus werk ik binnen een halve minuut stiekem een reep chocolade naar binnen. Hij zou er vast wel aan gedacht hebben een nieuwe mee te nemen.
Zodra hij de sleutel in het slot steekt, weet ik niet hoe snel ik naar de deur moet rennen om hem met open armen te ontvangen. Daar staat hij, met lege handen. Zonder chocolade, zonder cheesecake, red velvet, chips, snoepsleutels, borden spaghetti of ijsjes. Ik voel mijn bloed koken en begin te huilen. Hij vraagt wat er is, ik zeg dat ik het niet weet. Hij zegt weer dat ik heus niet zomaar huil. En daar heeft hij het. Dat doe ik wel, want hoera, ik ben een meisje!
