| “Dag mama, dag papa.” “Dag opa, dag oma.” “Dag broertje, dag zusje.” “Dag vriendje, dag vriendinnetje.” Zo klonk het vast gisterenochtend bij de incheckbalie van vlucht MH17, Malaysia Air. Een uitgelaten sfeer. Gezinnen met koffers, jongeren met backpacks. Korte broeken al aan, zonnebril op het hoofd. De zon tegemoet. “Fijne vakantie hè en kijk uit.” Nog een laatste knuffel en dan lopen ze door de douane. Nog één keer kijken ze achterom, nog één keer zwaaien. Ze lachen, “Dag! Tot over drie weken.” Joelend de dood tegemoet. Niet hebben nagedacht dat dit de laatste keer zou zijn. De laatste knuffel, laatste woorden. Zou ze nog boos zijn om vorige week? Weet hij wel hoe veel ik van hem houd? Zou ze het hebben geweten? Zou het pijn hebben gedaan? Op 17 juli 2014 vertrok om 12:14 vlucht MH17 van Malaysia Air, het zou 298 inzittenden naar het zonnige Kuala Lumpur brengen, om daar vakantie te vieren, familie te bezoeken of om over te stappen op een andere vlucht. Het vliegtuig stortte neer op Oekraïense bodem, het is nog niet duidelijk dat het een ongeluk of een aanslag was, maar niemand overleefde de ramp. Schiphol (AMS) – eindbestemming: de dood “Dag mama, dag papa.” “Dag opa, dag oma.” “Dag broertje, dag zusje.” “Dag vriendje, dag vriendinnetje.” Rust zacht. |
