Vroeger

Mijn pre-sweet-sixteen jaren waren zwaar. Ik was veertien, maar dankzij mijn enorme bos krullen en lengte leek ik eerder twaalf. Ook was ik op die paar keer zoenen na, nog niet seksueel actief.

Ik heb nogal een gespleten persoonlijkheid op modegebied, misschien schrijf ik er daarom ook nooit over. Op vrijdagavond ga ik cocktails drinken in een leren broek, een blouse en draag ik one strap heels, terwijl ik de dag er na vlinder op keiharde Technomuziek in een gescheurde highwaisted skinny.

Cijfers duizelen mij, al helemaal in groten getale. Vermenigvuldigen was al nóóit mijn ding, kun je nagaan wat uitrekenen wat die leuke broek + die geweldige schoenen + vijftien shirtjes + nog zo’n leuke broek + nog meer schoenen + de hele Zara kost, met mij doet

Tranen rollen over mijn wangen na het lezen van de column van Tom Cornelissen over zijn Tommy-Boy. Over zijn bijzondere vriendschap met de jongen van dertien die abrupt werd stil gezet nadat de jongen met zijn fiets de weg overstak en verongelukte.

In 1969 vlogen we naar de maan, in 2007 ontwikkelde Apple een telefoon volledig van glas met toegang tot het internet en duizenden apps

Meestal lukt het wel, zij het na wat gestuntel, maar begroetingen blijven altijd een vak apart. Hoofdbotsingen of dat rare-wang-op-wang-luchtkus-fenomeen.

“Ik vind je echt een hele leuke meid.”, “Wat zie je er leuk uit vandaag!” of: “Wat fijn dat je er altijd voor me bent.” Het lijkt zo vanzelf sprekend: iemand een complimentje geven, of de waardering voor diegene uitspreken, maar we doen het veel te weinig.

Ik heb een hoofd vol chaos en onzekerheden. Op het ene moment heb ik er wat meer last van dan op het andere moment, maar het blijft altijd vervelend. Het is dan ook veel makkelijker om altijd negatief over jezelf te zijn, terwijl er heus wel momenten zijn waarop je trots kan zijn.

“Wat mag het worden?” Gaat ze me nou een stukje worst aanbieden? “Doe maar een halve grilworst dan,” grap ik. Verbaasd kijkt de kapper me aan: “Uh, ik, uh, bedoelde wat je met je haar wil? Of je de punten er af wil of mag het ook een stukje meer zijn? Persoonlijk denk ik dat..”

Ik kijk naar de scheur in mijn broek, de losse draadjes. “In je hoofd ja,” denk ik. Waarom moet het toch altijd zo moeilijk. Ik ben zo kwaad op mezelf. Hoe kan iemand die gelukkig is, zich toch zo voelen

Nederland telt maar liefst twaalf provincies, met ieder zijn eigen woorden, dialecten, regiolecten en stadsdialecten. De zuidelijke zachte G, de Rotterdamse natte T, de beruchte Amsterdamse S.

Het is hun eerste date. Zij kwam vijf minuten te laat, maar dat maakt hem niet uit. Ze stelt zich voor en gaat naast hem zitten. Ongemakkelijk praten ze over de bank waar ze op zitten, want die zit best lekker.