Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet

dinsdag 12 januari 2016
panty
Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet. Het semi-onzichtbare plastic bh-bandje, vleeskleurige lingerie onder een doorschijnende top, maar érger nog: de huidkleurige panty. Het is de grootste misvatting allertijden, helemaal in combinatie met peeptoe-heels. Dat valt inderdaad helemaal niet op, tenzij je de illusie wil wekken dat je zwemvliestenen hebt.

Huidkleurige panty’s (die ook wel vreemd genoeg doorzichtige panty’s worden genoemd) zijn áltijd een andere kleur dan je been. Óf kleur Oempa Loempa, óf kleur ik-lig-al-drie-weken-onder-de-grond, om nog maar over dat glimmende en mousserende effect te zwijgen.

Twaalfjarige pubermeisjes met beugels die naar hun eerste kerstgala gaan met glitter eyeliner, nep-leren ‘pumps’ van de Scapino, een glanzende straplessjurk en Roy Donders krullen, díe dragen huidkleurige panty’s. Verder doet de vleeskleurige kous mij altijd aan mijn overleden overgrootoma denken. De bejaarde vrouw van in de negentig droeg bloemetjesjurken en dikke huidkleurige steunkousen. Niet bepaald het boegbeeld van sexy en vrouwelijkheid, dus of je daar nu mee vergeleken wilt worden. Ik gok van niet.

Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik sowieso een afkeer heb tegen panty’s. Heel soms draag ik een goede stevige, niet te dikke zwarte panty, maar zodra de eerste zonnestralen dit toelaten gaat hij uit. Maar als je dan echt per se een panty wil dragen, draag dan een degelijke zwarte, want op de vraag “Kan ik een huidkleurige panty dragen?” is voor een jonge vrouw immers maar één antwoord: NEEN.