Birgit en sporten, het is een beruchte combinatie. Ik rook, drink en verbrand het liefst mijn calorieeën op een feestje. Maar goed, ook ik doe weleens een poging en on my road to strak (in plaats van skinny fluffy kom ik nog weleens wat hobbels tegen. Of zeg maar gerust: bulten. Blauwe bulten. Met paars.
Iedereen die mij kent weet dat ik niet echt sportief ben. Zeg maar gerust motorisch niet helemaal in orde. Dat blijkt wel uit de hoeveelheid botsingen met de fiets en valpartijtjes van de trap, die ik in mijn leven heb moeten doorstaan. Met en zonder alcohol. Maar nu heb ik een nieuw dieptepunt in mijn leven bereikt. En ja, het is erger dan die ene keer dat ik straalbezopen in een volle club van een wenteltrap ben gelazerd.
Ik… Birgit K. Roobol… heb een halterschijf van 20 kilo in mijn gezicht laten kletteren.
Ja, dat heb je echt goed gelezen.
Mijn eerste bootcamples. Ooit. Ik was klaar voor een catastrofale vernietiging. Afgescheurde spieren, bloedende buikspieren. Zoiets. Iets wat in ieder geval toffer klinkt (en eruitziet) dan een bult op je hoofd. Na 59 minuten van uitputting, stonden mijn spieren zo strak als een gabber op Thunderdome. Met trillende armpjes probeerde ik in het allerlaatste rondje al squattend die 20 kilo nog één keer boven mijn hoofd te tillen. “DE LAATSTE SECONDEN…”, schreeuwde de trainer door zijn microfoon. En voordat hij zijn zin af kon maken, liet ik van schrik die zware zwarte schijf op mijn gezicht kletteren.
Deels omdat 20 kilo boven mijn hoofd tillen voor mijn armpjes (die lijken op van die mini-kippenvleugeltjes. Maar dan de niet spicy variant) blijkbaar iets te zwaar is. Deels omdat ik helemaal afgepeigerd was. En deels omdat ik nogal snel schrik. Blijkbaar dus ook van hard stemgeluid door een microfoon. Note to self: geen gewichten boven je hoofd tillen als je in de buurt van de boxen staat.
Uiteraard herpakte ik mezelf pijlsnel en was ik blij dat niemand het had gezien. Zo cool als ik ben, tilde ik dat ding nog één keer boven mijn hoofd alsof er niets was gebeurd. Helaas dacht mijn voorhoofd daar anders over. Binnen minder dan een halve minuut ontstond daar een bult waar het gemiddelde bubbeltjesfolie jaloers op is.
Omdat ik echt niet de loser van de bootcampklas wilde zijn, trok ik de capuchon van mijn vest snel over mijn hele gezicht en rende ik de sportschool uit. Toen de enorme bult mij zelfs in de weerspiegeling van een winkelruit begroette, wist ik even niet of ik nou moest lachen of moest huilen. 20 kilo koppen doet namelijk best zeer.
Ook thuis werd er kostelijk om gelachen. Vooral toen ik roomboter op mijn voorhoofd smeerde. Dat werkt blijkbaar. Inmiddels is de hoofdpijn weggetrokken en heb ik voor mijn volgende bootcamples een ridderharnas aangeschaft, kan dat in ieder geval niet meer misgaan.
Zoals een echte sportvrouw betaamd heb ik mijn proces vastgelegd in een fotoshoot. Speciaal voor jullie. Dus wil je écht lachen, bekijk dan de voor en na shots hieronder.
Iedereen die mij kent weet dat ik niet echt sportief ben. Zeg maar gerust motorisch niet helemaal in orde. Dat blijkt wel uit de hoeveelheid botsingen met de fiets en valpartijtjes van de trap, die ik in mijn leven heb moeten doorstaan. Met en zonder alcohol. Maar nu heb ik een nieuw dieptepunt in mijn leven bereikt. En ja, het is erger dan die ene keer dat ik straalbezopen in een volle club van een wenteltrap ben gelazerd.
Ik… Birgit K. Roobol… heb een halterschijf van 20 kilo in mijn gezicht laten kletteren.
Ja, dat heb je echt goed gelezen.
Mijn eerste bootcamples. Ooit. Ik was klaar voor een catastrofale vernietiging. Afgescheurde spieren, bloedende buikspieren. Zoiets. Iets wat in ieder geval toffer klinkt (en eruitziet) dan een bult op je hoofd. Na 59 minuten van uitputting, stonden mijn spieren zo strak als een gabber op Thunderdome. Met trillende armpjes probeerde ik in het allerlaatste rondje al squattend die 20 kilo nog één keer boven mijn hoofd te tillen. “DE LAATSTE SECONDEN…”, schreeuwde de trainer door zijn microfoon. En voordat hij zijn zin af kon maken, liet ik van schrik die zware zwarte schijf op mijn gezicht kletteren.
Deels omdat 20 kilo boven mijn hoofd tillen voor mijn armpjes (die lijken op van die mini-kippenvleugeltjes. Maar dan de niet spicy variant) blijkbaar iets te zwaar is. Deels omdat ik helemaal afgepeigerd was. En deels omdat ik nogal snel schrik. Blijkbaar dus ook van hard stemgeluid door een microfoon. Note to self: geen gewichten boven je hoofd tillen als je in de buurt van de boxen staat.
Uiteraard herpakte ik mezelf pijlsnel en was ik blij dat niemand het had gezien. Zo cool als ik ben, tilde ik dat ding nog één keer boven mijn hoofd alsof er niets was gebeurd. Helaas dacht mijn voorhoofd daar anders over. Binnen minder dan een halve minuut ontstond daar een bult waar het gemiddelde bubbeltjesfolie jaloers op is.
Omdat ik echt niet de loser van de bootcampklas wilde zijn, trok ik de capuchon van mijn vest snel over mijn hele gezicht en rende ik de sportschool uit. Toen de enorme bult mij zelfs in de weerspiegeling van een winkelruit begroette, wist ik even niet of ik nou moest lachen of moest huilen. 20 kilo koppen doet namelijk best zeer.
Ook thuis werd er kostelijk om gelachen. Vooral toen ik roomboter op mijn voorhoofd smeerde. Dat werkt blijkbaar. Inmiddels is de hoofdpijn weggetrokken en heb ik voor mijn volgende bootcamples een ridderharnas aangeschaft, kan dat in ieder geval niet meer misgaan.
Zoals een echte sportvrouw betaamd heb ik mijn proces vastgelegd in een fotoshoot. Speciaal voor jullie. Dus wil je écht lachen, bekijk dan de voor en na shots hieronder.
 |
