Hoi buik, even een appreciation post voor jou. Want zo lief ben ik niet altijd voor je geweest. Hoe dun ik ook was, mijn buik was nooit mijn favoriete onderdeel van mijn lichaam. In de vroege pubertijd begon het al. Jaloers keek ik naar de vrouwen met prachtige rondingen en platte buiken. Ik was heel dun, had”twee erwtjes op een plankje” (thanks dad), geen volle ronde billen en zonder dat er ergens in de verste verte spek op mijn lichaam te bekennen was, had mijn buik wel zo’n klein heuveltje. “Dat is de stand van je baarmoeder”, legde mijn moeder uit. God, wat haatte ik dat ding.
Toen ik na een heftige periode in mijn leven écht heel dun was, kwam ik wat kilo’s aan. Ik kreeg eindelijk wat van die gedroomde rondingen maar voelde me dikker dan ooit. Ondanks de complimenten van eigenlijk bijna iedereen, begon ik zo vreselijk terug te verlangen naar mijn lichaam van vroeger. Gek toch, hoe je eigenlijk nooit tevreden bent?
En daarom lieve buik, wil ik mijn excuses aan je aanbieden. Nu je het huisje van mijn kleine meisje bent, heb ik eigenlijk pas door hoe bijzonder je bent. Stom eigenlijk dat ik alleen maar bezig was met hoe je eruitziet en dat je niet aan het perfecte plaatje zou voldoen. Maar het ligt er maar net aan hoe je het bekijkt. Je groeit zonder enige moeite groter en bouwt al 6,5 maand een prachtig baby’tje. Wat is daar niet perfect aan?
Nooit heb ik je mooier gevonden dan nu ik zwanger ben. Krachtig, rond en totaal in dienst van een nieuw leven. Trots laat ik je aan de wereld zien. Maar je verdient het ook om trots op te zijn als er geen baby in zit. Ook dan wil ik glimlachend over je heen wrijven en hoef je niet ingehouden of verstopt te worden.
Ik hoop dat ik die trots vast kan blijven houden, ook als je nog slechts een leeg omhulsel bent. Je wordt misschien wel nooit meer zoals je was en daarom hoop ik dat, als ik weer eens afkeurend over het heuveltje strijk, je me helpt herinneren hoe perfect je bent.
Toen ik na een heftige periode in mijn leven écht heel dun was, kwam ik wat kilo’s aan. Ik kreeg eindelijk wat van die gedroomde rondingen maar voelde me dikker dan ooit. Ondanks de complimenten van eigenlijk bijna iedereen, begon ik zo vreselijk terug te verlangen naar mijn lichaam van vroeger. Gek toch, hoe je eigenlijk nooit tevreden bent?
En daarom lieve buik, wil ik mijn excuses aan je aanbieden. Nu je het huisje van mijn kleine meisje bent, heb ik eigenlijk pas door hoe bijzonder je bent. Stom eigenlijk dat ik alleen maar bezig was met hoe je eruitziet en dat je niet aan het perfecte plaatje zou voldoen. Maar het ligt er maar net aan hoe je het bekijkt. Je groeit zonder enige moeite groter en bouwt al 6,5 maand een prachtig baby’tje. Wat is daar niet perfect aan?
Nooit heb ik je mooier gevonden dan nu ik zwanger ben. Krachtig, rond en totaal in dienst van een nieuw leven. Trots laat ik je aan de wereld zien. Maar je verdient het ook om trots op te zijn als er geen baby in zit. Ook dan wil ik glimlachend over je heen wrijven en hoef je niet ingehouden of verstopt te worden.
Ik hoop dat ik die trots vast kan blijven houden, ook als je nog slechts een leeg omhulsel bent. Je wordt misschien wel nooit meer zoals je was en daarom hoop ik dat, als ik weer eens afkeurend over het heuveltje strijk, je me helpt herinneren hoe perfect je bent.
|
|
