Op terrasjes hoor je de leukste dingen. Laatst zat ik heerlijk in de zon te genieten van mijn Pinot Grigio toen Mark en Eva samen met Ronald en Mandy achter mij kwamen zitten. Niet dat ik ze ken, maar ik ben zo’n enge schrijver die mensen afluistert op zoek naar goede verhalen. En dat goede verhaal kreeg ik.
“Maar even to the point“, zei Mandy overdreven. “Hoe hebben jij en Mark elkaar nou ontmoet?” Eva begon te giechelen en werd een beetje rood. Mark schraapte zijn keel en zei voorzichtig: “Ik eh, ik sprak Eva aan op een begrafenis.” Ik verslikte me bijna in mijn wijn. Ook Ronald en Mandy waren duidelijk aangedaan. Er viel een doodse stilte. “Goh. Dat is weer eens wat anders dan Tinder”, zei Ronald lomp. Er werd ongemakkelijk gelachen, waarop Eva snel een slokje van haar rosé met ijs nam en het onderwerp veranderde door naar de nieuwe baan van Ronald te vragen.
Mark en Eva hebben me vanaf die middag niet meer los gelaten. Hoe ontmoet je de liefde van je leven bij een uitvaart? Ben je niet veel te verdrietig tijdens een begrafenis of zou dat vaker gebeuren? En niet onbelangrijk: kenden ze beiden het lijk in kwestie of was Mark stiekem zo’n griezel, die in de krant op zoek ging naar een fijne teraardebestelling om eens onder de mensen te komen?
En stel je komt daar op de begrafenis van oudtante Jannie en je ziet je grote liefde; wat zeg je dan in godsnaam? “Vind jij het hier ook zo dood?”, “Gecondoleerd. Kittig jurkje heb je aan, zie ik je straks bij de koffie en de cake?”, “Kom je hier vaker?” of “Hé, die rook daar, is dat van een crematie of ben jij zo heet?”
Ik was er helaas niet bij toen Mark, Eva’s hart veroverde. Ik weet dus niet wat hij heeft gezegd. Ik kan alleen maar hopen dat het niet het bovenstaande was. Bovendien zagen Mark en Eva er best gelukkig uit. Misschien is zo’n graflegging-romance ook wel zo slecht nog niet. Liefde is immers in voor- en tegenspoed. Dus ben je een vrijgezel hunkerend naar liefde? Bezoek dan gewoon eens wat vaker een begrafenis. Zo gaan al die oudtante Jannies toch niet voor niets dood.
“Maar even to the point“, zei Mandy overdreven. “Hoe hebben jij en Mark elkaar nou ontmoet?” Eva begon te giechelen en werd een beetje rood. Mark schraapte zijn keel en zei voorzichtig: “Ik eh, ik sprak Eva aan op een begrafenis.” Ik verslikte me bijna in mijn wijn. Ook Ronald en Mandy waren duidelijk aangedaan. Er viel een doodse stilte. “Goh. Dat is weer eens wat anders dan Tinder”, zei Ronald lomp. Er werd ongemakkelijk gelachen, waarop Eva snel een slokje van haar rosé met ijs nam en het onderwerp veranderde door naar de nieuwe baan van Ronald te vragen.
Mark en Eva hebben me vanaf die middag niet meer los gelaten. Hoe ontmoet je de liefde van je leven bij een uitvaart? Ben je niet veel te verdrietig tijdens een begrafenis of zou dat vaker gebeuren? En niet onbelangrijk: kenden ze beiden het lijk in kwestie of was Mark stiekem zo’n griezel, die in de krant op zoek ging naar een fijne teraardebestelling om eens onder de mensen te komen?
En stel je komt daar op de begrafenis van oudtante Jannie en je ziet je grote liefde; wat zeg je dan in godsnaam? “Vind jij het hier ook zo dood?”, “Gecondoleerd. Kittig jurkje heb je aan, zie ik je straks bij de koffie en de cake?”, “Kom je hier vaker?” of “Hé, die rook daar, is dat van een crematie of ben jij zo heet?”
Ik was er helaas niet bij toen Mark, Eva’s hart veroverde. Ik weet dus niet wat hij heeft gezegd. Ik kan alleen maar hopen dat het niet het bovenstaande was. Bovendien zagen Mark en Eva er best gelukkig uit. Misschien is zo’n graflegging-romance ook wel zo slecht nog niet. Liefde is immers in voor- en tegenspoed. Dus ben je een vrijgezel hunkerend naar liefde? Bezoek dan gewoon eens wat vaker een begrafenis. Zo gaan al die oudtante Jannies toch niet voor niets dood.
