“Wat mag het worden?” Gaat ze me nou een stukje worst aanbieden? “Doe maar een halve grilworst dan,” grap ik. Verbaasd kijkt de kapper me aan: “Uh, ik, uh, bedoelde wat je met je haar wil? Of je de punten er af wil of mag het ook een stukje meer zijn? Persoonlijk denk ik dat..”
“Ooooo, nee, nee, nee,” onderbreek ik haar. “Ik wil het niet geknipt. Wél geverfd.” Ik hoor haar kapster hart harder kloppen: “Dan kan ik echt deze prachtige warme kastanjetint bij je aanbevelen, staat echt prachtig bij je..” Ik zucht, begrijpt ze er nou niks van? “Ik wil het groen,” zeg ik vastberaden. Geschrokken kijkt ze me aan. “Groen,” ga ik verder. “En dan niet van dat Kylie Jenner zeegroen, maar gewoon groen groen. Kerstboomgroen.” Ze pakt mijn bos krullen vast en stamelt of dit wel écht is wat ik wil en dat die groene verf heel schadelijk is voor mijn haar. “En toch wil ik het groen,” zeg ik met enige ergernis in mijn stem. De kapper knikt braaf en loopt naar achter om de verf te bereiden. Vanuit de spiegel zie ik haar smoezen met een collega: “Ja, dat meisje ja. Kerstboomgroen. Ja ik weet het ook niet. We gaan de zomer in…”
Toen ze met het bakje groene verf aan kwam en ik zei dat het een grapje was, dat de puntjes er af een goed idee is, maar dat het ook nog best een stukje meer mocht zijn, zuchtte ze. Niet van ergernis, maar van opluchting. Ze pakte een schaar uit haar heuptasje en begon te knippen alsof haar leven er vanaf hing. De ene afgeknipte krul na de andere dwarrelde langs mijn kappersmantel. Na een uur stond ik weer buiten met een bos krullen waar Tina Turner jaloers op zou zijn en godzijdank, gelukkig waren ze nog bruin.
“Ooooo, nee, nee, nee,” onderbreek ik haar. “Ik wil het niet geknipt. Wél geverfd.” Ik hoor haar kapster hart harder kloppen: “Dan kan ik echt deze prachtige warme kastanjetint bij je aanbevelen, staat echt prachtig bij je..” Ik zucht, begrijpt ze er nou niks van? “Ik wil het groen,” zeg ik vastberaden. Geschrokken kijkt ze me aan. “Groen,” ga ik verder. “En dan niet van dat Kylie Jenner zeegroen, maar gewoon groen groen. Kerstboomgroen.” Ze pakt mijn bos krullen vast en stamelt of dit wel écht is wat ik wil en dat die groene verf heel schadelijk is voor mijn haar. “En toch wil ik het groen,” zeg ik met enige ergernis in mijn stem. De kapper knikt braaf en loopt naar achter om de verf te bereiden. Vanuit de spiegel zie ik haar smoezen met een collega: “Ja, dat meisje ja. Kerstboomgroen. Ja ik weet het ook niet. We gaan de zomer in…”
Toen ze met het bakje groene verf aan kwam en ik zei dat het een grapje was, dat de puntjes er af een goed idee is, maar dat het ook nog best een stukje meer mocht zijn, zuchtte ze. Niet van ergernis, maar van opluchting. Ze pakte een schaar uit haar heuptasje en begon te knippen alsof haar leven er vanaf hing. De ene afgeknipte krul na de andere dwarrelde langs mijn kappersmantel. Na een uur stond ik weer buiten met een bos krullen waar Tina Turner jaloers op zou zijn en godzijdank, gelukkig waren ze nog bruin.
