Ik had het nooit van te voren kunnen bedenken, maar mijn zwangerschap is misschien wel een van de mooiste, meest bijzondere periodes uit mijn leven. De 9 maanden omvatten in één blog zou de lading niet dekken. Ik heb zoveel te vertellen. Daarom heb ik alles opgedeeld in onderwerpen, te beginnen met: bevalangst. Ben je er klaar voor? Ik namelijk wel.
“Waar wil je bevallen?”, vroeg mijn moeder al vroeg in mijn zwangerschap. “In het ziekenhuis, denk ik”, antwoorde ik onzeker. Mijn moeder vroeg - zonder enig oordeel - waarom ik dat wilde. Omdat ik dacht dat dat zo hoorde. “Meestal beval je van je eerste kindje in het ziekenhuis toch.”
Mijn moeder legde me uit dat je met een bevalling vooral niet af moet gaan op wat je denkt dat hoort, maar op je eigen gevoel. “Voel jij je echt het meest fijn in een ziekenhuis?” Mijn moeder had gelijk. Ik raak al in paniek als ik het blauwe hospitaal bord langs de weg zie staan. Waar dit gevoel vandaan komt, weet ik trouwens niet. Ik heb nog nooit iets traumatisch of ernstigs meegemaakt en ben nog nooit geopereerd, maar toch is er iets aan ziekenhuizen wat ik niet fijn vind. Niet perse de plek waar ik me het meest veilig voel dus.
De zwangerschap en het opkomende moederschap was zo nieuw voor me, en na deze vraag van mijn moeder realiseerde ik dat er zoveel is waar je over na moet denken. Ik ben iemand die zich graag voorbereid, alles tot in de puntjes uitzoekt en controle wil hebben over de situatie, dus verslond ik alles wat met zwangerschap, bevallingen, baby’s en moeder worden te maken heeft. Van het volgen van interessante Instagram accounts van doula’s, verloskundigen en mama’s, het lezen van websites, blogs, onderzoeken, boeken tot het luisteren van podcasts.
Tijdens dit proces werd ik overmand door mijn eigen gevoelens. Ik kwam erachter dat mijn beeld van een zwangerschap en bevalling niet klopt. En ik denk dat dit voor heel veel jonge vrouwen geldt. Ik associeerde vooral de bevalling met iets medisch, in plaats van iets gezonds en natuurlijks. Als ik aan de bevalling dacht, zag ik een kermende vrouw op bed voor me. Benen wijd in de stijgbeugels en een team van witte jassen om haar heen. Een gespannen sfeer, versterkt door het witte TL-licht van een ziekenhuis. Bijna gevaarlijk. Alsof ik even vergeten was dat vrouwen hiervoor zijn gemaakt. Ook ontwikkelde ik een hele duidelijke mening op bepaalde zaken en voelde me al snel veel meer verbonden met de natuurlijke, zelfs iets meer holistische aanpak van het bevallen. Iets wat ik overigens nooit van mezelf had verwacht.
Dankzij verschillende verhalen van (ervarings)deskundigen, video’s, podcasts, boeken (zoals Mama’en van Nina Pierson en Positief over bevallen van Milli Hill ), onderzoeken en mijn cursus zwangerschapsyoga, leerde ik dat een bevalling (in de meeste gevallen) alles behalve medisch en gevaarlijk is. En dat het helemaal geen vreselijk trauma hoeft te zijn, maar juist een onvergetelijke, mooie, bijna spirituele ervaring. Ik leerde over het belang van een veilige omgeving, jezelf voorbereiden en de regie over je eigen bevalling bewaken. Ook leerde ik dat je, zelfs in het geval van een spoedkeizersnede, nog steeds iets te zeggen hebt over jouw bevalling en wat een positieve bevalervaring doet voor de start van jouw kindje. En ook als je niet positief kunt terugkijken op je bevalling mag dat gevoel er zijn.
Door dit te realiseren, voelde ik me zo ontzettend empowered. Natuurlijk gaat het vast en zeker pijn doen en zullen er waarschijnlijk momenten zijn waarop ik misschien wel denk dat ik echt niet verder kan, maar dat betekent niet dat het vreselijk gaat worden. Er kan dus een dikke vette streep door het topic: bevalangst. Wie had ooit gedacht dat mijn ideale bevalling een natuurlijke badbevalling zonder pijnstilling zou zijn? Maar hoe het ook gaat lopen, dit moment gaat mijn leven voor altijd veranderen en ik ben er klaar voor. Ik ben er namelijk voor gemaakt.
“Waar wil je bevallen?”, vroeg mijn moeder al vroeg in mijn zwangerschap. “In het ziekenhuis, denk ik”, antwoorde ik onzeker. Mijn moeder vroeg - zonder enig oordeel - waarom ik dat wilde. Omdat ik dacht dat dat zo hoorde. “Meestal beval je van je eerste kindje in het ziekenhuis toch.”
Mijn moeder legde me uit dat je met een bevalling vooral niet af moet gaan op wat je denkt dat hoort, maar op je eigen gevoel. “Voel jij je echt het meest fijn in een ziekenhuis?” Mijn moeder had gelijk. Ik raak al in paniek als ik het blauwe hospitaal bord langs de weg zie staan. Waar dit gevoel vandaan komt, weet ik trouwens niet. Ik heb nog nooit iets traumatisch of ernstigs meegemaakt en ben nog nooit geopereerd, maar toch is er iets aan ziekenhuizen wat ik niet fijn vind. Niet perse de plek waar ik me het meest veilig voel dus.
De zwangerschap en het opkomende moederschap was zo nieuw voor me, en na deze vraag van mijn moeder realiseerde ik dat er zoveel is waar je over na moet denken. Ik ben iemand die zich graag voorbereid, alles tot in de puntjes uitzoekt en controle wil hebben over de situatie, dus verslond ik alles wat met zwangerschap, bevallingen, baby’s en moeder worden te maken heeft. Van het volgen van interessante Instagram accounts van doula’s, verloskundigen en mama’s, het lezen van websites, blogs, onderzoeken, boeken tot het luisteren van podcasts.
Tijdens dit proces werd ik overmand door mijn eigen gevoelens. Ik kwam erachter dat mijn beeld van een zwangerschap en bevalling niet klopt. En ik denk dat dit voor heel veel jonge vrouwen geldt. Ik associeerde vooral de bevalling met iets medisch, in plaats van iets gezonds en natuurlijks. Als ik aan de bevalling dacht, zag ik een kermende vrouw op bed voor me. Benen wijd in de stijgbeugels en een team van witte jassen om haar heen. Een gespannen sfeer, versterkt door het witte TL-licht van een ziekenhuis. Bijna gevaarlijk. Alsof ik even vergeten was dat vrouwen hiervoor zijn gemaakt. Ook ontwikkelde ik een hele duidelijke mening op bepaalde zaken en voelde me al snel veel meer verbonden met de natuurlijke, zelfs iets meer holistische aanpak van het bevallen. Iets wat ik overigens nooit van mezelf had verwacht.
Dankzij verschillende verhalen van (ervarings)deskundigen, video’s, podcasts, boeken (zoals Mama’en van Nina Pierson en Positief over bevallen van Milli Hill ), onderzoeken en mijn cursus zwangerschapsyoga, leerde ik dat een bevalling (in de meeste gevallen) alles behalve medisch en gevaarlijk is. En dat het helemaal geen vreselijk trauma hoeft te zijn, maar juist een onvergetelijke, mooie, bijna spirituele ervaring. Ik leerde over het belang van een veilige omgeving, jezelf voorbereiden en de regie over je eigen bevalling bewaken. Ook leerde ik dat je, zelfs in het geval van een spoedkeizersnede, nog steeds iets te zeggen hebt over jouw bevalling en wat een positieve bevalervaring doet voor de start van jouw kindje. En ook als je niet positief kunt terugkijken op je bevalling mag dat gevoel er zijn.
Door dit te realiseren, voelde ik me zo ontzettend empowered. Natuurlijk gaat het vast en zeker pijn doen en zullen er waarschijnlijk momenten zijn waarop ik misschien wel denk dat ik echt niet verder kan, maar dat betekent niet dat het vreselijk gaat worden. Er kan dus een dikke vette streep door het topic: bevalangst. Wie had ooit gedacht dat mijn ideale bevalling een natuurlijke badbevalling zonder pijnstilling zou zijn? Maar hoe het ook gaat lopen, dit moment gaat mijn leven voor altijd veranderen en ik ben er klaar voor. Ik ben er namelijk voor gemaakt.
