Chaos is altijd al mijn middle name geweest, maar met lijstjes, apps en handige foefjes was het me na 25 jaar gelukt om wat structuur in mijn leven aan te brengen. Tot ik zwanger raakte. En hoewel het verval er subtiel insloop, was ik na vijftien weken zwangerschap veranderd in een seniel oud omaatje.
Ik was boodschappen gaan doen en had voor vriendlief een biefstukje meegenomen. Zijn lievelings, dus dat maak ik — ondanks ik verdomme ook wel écht een lekker sappig biefstukje (Loetje!) lust — graag voor hem klaar. Tijdens het uitpakken van de boodschappen had ik het nog in mijn handen gehad en dacht ik: ik houd ‘m alvast buiten de koelkast, dan kan hij op temperatuur komen. Maar toen ik eenmaal wilde gaan koken was hij verdwenen. Echt nergens meer te bekennen. Niet in de koelkast, de vriezer, de auto of mijn tas, ik heb zelfs in de prullenbak gezocht. Uiteindelijk lag hij keurig opgeborgen in de snoepla, tussen een pak koekjes en chips.
En dat was nog maar het begin. Rond mijn zeventiende week switchte ik van verloskundige. Omdat de verhuizing nu echt zeker was, ging ik naar mijn eerste afspraak bij de verloskundigenpraktijk in Hoorn en door het coronavirus mocht Donny nog niet mee naar binnen. Naast de standaard controle, hadden we ook een soort intakegesprek. Maar op de vraag wanneer Donny geboren is en wat voor werk hij doet, liep ik even vast. Best lullig als je de geboortedatum van je vriend in je telefoon moet opzoeken en zijn carrière beschrijft als “iets met IT, of zo”. #error
Regelmatig vraag ik mezelf af wat ik ook alweer aan het doen was en op mijn boodschappenlijstje vind je regelmatig cryptische beschrijvingen van producten omdat ik geen idee meer heb hoe ze heten, zoals ‘groene stengels die naar groentesoep ruiken’. Oftewel: bleekselderij. Als ik het boodschappenlijstje al mee heb.
Inmiddels heb ik maar geaccepteerd dat ik drie keer zo lang doe over het schrijven van een blog, het concentratievermogen van een pot pindakaas heb en ik autorijden beter kan laten, omdat mijn reactievermogen ook niet meer is wat het is geweest. En hoewel ik écht heb gedacht dat mijn hersenen waren gekrompen, blijkt het volkomen normaal te zijn. Zodra je zwanger wordt, ligt jouw prioriteit bij de baby en is er minder ruimte voor andere zaken. Ook maakt je lichaam tijdens de zwangerschap progesteron aan en uit onderzoek blijkt dat een verhoogde hoeveelheid hiervan invloed kan hebben op het deel in je hersenen dat herinneringen opslaat. Kun je dus helemaal niks aan doen.
Het moet iets tijdelijks zijn, maar als ik moeders spreek, zeggen ze dat het nooit meer helemaal goedkomt. Een pregnancy brain blijkt vanzelf te veranderen in een mom brain. Dus, lees je dit en ben je (nog) niet zwanger en heb je ook geen kinderen, maar is het jou wel opgevallen dat je moeder een tikkeltje chaotisch is? En de namen van jou en je broers of zussen door elkaar haalt? Of haar pincode vergeet en altijd d’r sleutels kwijt is? Wees dan een beetje lief voor dr en onthoud: het is allemaal jouw schuld.
