Iedere dag voel ik me steeds een beetje beter. Mijn energielevel komt weer terug op het oude niveau en ik voel me echt heel gelukkig. Helaas staat het land nog steeds op zijn kop door het coronavirus dus is het lastig om dit geluk te delen. De controles bij de verloskundige (in Amsterdam) worden teruggeschroefd naar minimaal en op een centering pregnancy afspraak via Zoom na, is de volgende afspraak die we hebben met de 20-weken echo. Ik kan voor nu alleen maar hopen dat Donny daar wél bij mag zijn. Het is een vreemde tijd en mijn hormonen werken niet bepaald mee. Soms baart me dat nog wel eens zorgen, in wat voor wereld wordt ons kindje geboren?
Maar we laten ons niet uit het veld slaan. De wereld voor ons kindje creëren we deels zelf, dus richten we onze blik op de toekomst. We kopen een prachtig huis (met genoeg ruimte voor ons hele gezin) in Zwaag en bereiden ons alvast voor op de aanstaande verhuizing die plaatsvindt in juni. En dat betekent ook: een babykamer inrichten! Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik daar tijdens de bezichtiging nog niet over na heb gedacht. Ik heb al een idee welke kamer de babykamer gaat worden en heb ook genoeg ideeën over de inrichting ervan. Natuurlijke kleuren, hout, rotan, a touch of Bali. Ik kan echt niet wachten tot het zo ver is. Dit wordt het huis waar ons kindje op gaat groeien.
"De wereld voor ons kindje creëren we deels zelf, dus richten we onze blik op de toekomst."
Dagen, nee weken lang fantaseer ik over het geslacht van het baby’tje in mijn buik. Niet dat het wat uitmaakt, maar ik ben gewoon zo benieuwd. Zeker nu ik weinig afleiding heb. Pretecho’s zijn helaas niet toegestaan in de lockdown, maar onze nieuwsgierigheid wint het van de regels. Via de 24Baby app (waar een hoop andere desperate moms-to-be's in hetzelfde schuitje zitten) kom ik op een adresje die nog wel pretecho’s doet. De eigenaresse heeft de nodige maatregelen getroffen (plexi-scherm, anderhalf meter afstand) en waagt het erop.
Mijn opa, het ‘kruidenvrouwtje’ van de familie (als kind noemde ik hem altijd liefkozend Rafiki van de Lion King) kan door pendelen het geslacht van je baby raden. Normaal ben ik veel te nuchter voor dat soort dingen, maar hij heeft er nog nooit naast gezeten. Volgens hem wordt het een meisje en eigenlijk gaat iedereen er al vanuit dat het kleine Kroepoekje in mijn buik een meisje is. Zelfs Donny is overtuigd. Maar op 29 april komen we er dan eindelijk achter. Diep van binnen voelde ik het ook. De baby in mijn buik is een meisje. We krijgen een meisje. Ik word mama van een meisje. Ons meisje!
Ook onze familie is reuze nieuwsgierig, dus vieren we ondanks de maatregelen een mini-gender reveal party in kleine kring met veel confetti en taart. Er wordt van te voren druk gespeculeerd, maar als er roze confetti uit de ballon komt, is iedereen toch verrast. Het is écht een meisje!
 |
De invloed van het coronavirus blijft continu aanwezig. Dat blijkt maar weer als ik te horen krijg dat mijn baan bij Q-dance vanaf juni stopt. Dit nieuws komt natuurlijk niet als een grote verrassing. Door alle maatregelen mogen er geen feesten meer gegeven worden en de noodklok wordt geluiden in de evenementenbranche. Ik vind het oprecht heel jammer dat ik Q-dance moet verlaten, maar ben toch ook wel opgelucht. Ik vind het fijn dat de keuze voor mij gemaakt wordt. Diep van binnen wist ik al dat mijn baan niet ging matchen met de manier waarop ik het moederschap wil inrichten. Ik heb nog geen idee wat de impact van zo’n kleintje precies gaat worden op mijn leven, maar weet wel dat ik in ieder geval een stuk minder wil gaan werken. Maar nu eerst genieten van mijn zwangerschap en een gezond kleintje op de wereld zetten. Werken komt daarna wel weer.
En dat is ook meteen de positieve invloed van het coronavirus. Ik heb echt alle tijd van de wereld om te genieten van mijn zwangerschap en me voor te bereiden op wat er gaat komen. Het voelt heel natuurlijk iets meer in mijn schulp te kruipen en terug te gaan naar de essentie: liefde, familie, gezondheid, een fijne plek waar je jezelf thuis voelt. Dat is het allerbelangrijkste.
Mijn dagen staan in het teken van mijn zwangerschap en het aankomend moederschap. Ik lees veel over mijn zwangerschap, de overgang naar het moederschap en de bevalling, en merk dat ik vooral over de bevalling een totaal verkeerd beeld had. Zo zag ik dit altijd als iets medisch en engs, daarom leek bevallen in het ziekenhuis me ook het meest logisch. Waarom? “Eh, geen idee.” Zo begon mijn research avontuur en mijn voorbereiding op de bevalling. Ik liet dat ziekenhuisplan ver achterwege en kwam uiteindelijk uit bij een thuisbevalling in bad. Meer daarover lees je hier.
Als je dit drie jaar eerder tegen me had verteld, had ik je waarschijnlijk uitgelachen, maar nu ik zwanger ben, sta ik veel meer in contact met mezelf. Het wakkert een soort oerinstinct aan en brengt me niet alleen dichterbij mezelf, maar ook bij een spirituele kant die ik nog niet kende. En dat voor een nuchtere Rotterdammer. De ambitieuze, harde Birgit heeft plaatsgemaakt voor een veel zachtere, zorgzame variant en het is alsof ik mezelf opnieuw leer kennen. Alles wat ooit belangrijk leek, is ineens ontzettend relatief. Het is bizar hoe je meegroeit met het kindje in je buik en je al zo vroeg in je zwangerschap ontwikkelt tot moeder.
"Het voelt heel natuurlijk iets meer in mijn schulp te kruipen en terug te gaan naar de essentie."
Die opgezette-darmen-buik is wel echt een babybuikje geworden en ik nader de 20 weken. Ik zit al gewoon bijna op de helft van mijn zwangerschap. Nog even en mijn kindje is levensvatbaar. Het is ongelofelijk hoe snel het gaat. Inmiddels loop ik al bij een nieuwe verloskundigepraktijk in Hoorn en bij de 20-weken echo tellen we tien vingertjes, tien teentjes en zien we dat alle verbindingen in het lijfje van ons kleintje goed zijn aangelegd. Alles is goed. De garantie op een gezond baby’tje krijg je natuurlijk nooit, maar zo’n positieve 20-weken echo is toch een geruststelling. En wat is het heerlijk om te zien hoe groot de kleine Kroepoek alweer is geworden.
 |
Helaas is dit wel meteen de laatste echo bij de verloskundige. Vanaf nu moeten we het doen met de controles, die elkaar wel steeds sneller opvolgen. Ik vind het heerlijk om bij de verloskundige te komen en te kletsen over de mini in mijn buik. Iedere keer krijgen we complimentjes over de positieve sfeer die wij als stel uitstralen en hoe goed de zwangerschap verloopt. Ik voel me zelf ook fantastisch, dus het is extra leuk om die bevestiging te krijgen.
Waar we (ja, ook Donny kon het al voelen) rond de 17 weken hier en daar een schopje van onze kleine druktemaker voelde, trappelt ze nu iedere dag vrolijk in mijn buik. En hard ook! Ze is vooral 's avonds actief en schopt me soms weleens 's nachts wakker. Ik voel gewoon aan alles dat zo zo’n levendig, grappig meisje is. We fantaseren er op los hoe ze zal zijn en hoe ze eruit zal zien. Nog maar heel even, en dan komen we er achter. Voor je het weet is het oktober.
In de laatste weken van het tweede trimester krijgen we de sleutel van ons nieuwe huis in Zwaag en zijn we druk met verbouwen en verhuizen. Alles moet perfect zijn voor ons kleintje er is, dus we transformeren het huis in slechts een paar weken in ons droompaleis. Eindelijk kan ik al die geshopte babyspullen een plekje geven en heerlijk rommelen in de babykamer. Volgens mij heb ik de meubels wel honderd keer verschoven, maar nu is hij eindelijk af. Het is tijd voor het volgende hoofdstuk. We zijn klaar om te genieten!
 |
En dan zit het tweede trimester er al weer op. Het zijn de maanden waarin ik een bizarre transformatie heb doorgemaakt en me zo intens gelukkig voel. De kwaaltjes zijn verdwenen, ik voel me mooier dan ooit met mijn bescheiden buikje en mijn liefde voor Donny is verdrievoudigd. Ik ben officieel high on life! Laat die baby belly maar groeien en dat derde trimester maar komen.
