Zoals je in mijn vorige blog kunt lezen, zijn de happy hormones flink naar mijn hoofd gestegen. Nooit eerder voelde ik me zó gelukkig en in touch met mezelf als in mijn zwangerschap. Inmiddels is het derde en laatste trimester aangebroken van mijn zwangerschap. Van zwangerschapsyoga en striae op mijn billen tot mijn wanhoop op de uitgerekende datum— ik vertel je alles over de laatste weken van mijn zwangerschap.
Ik kan het bijna niet geloven maar het grootste gedeelte van mijn zwangerschap zit er op. Het derde trimester is aangebroken. Aan de ene kant is de tijd voorbij gevlogen, maar tegelijkertijd voelt het alsof ik al jaren zwanger ben. We zijn inmiddels gesetteld in ons nieuwe huis, de zomer is in volle gang en de corona-ellende is een beetje naar de achtergrond geraakt.
Op 27 juli hebben we een afspraak voor de 3D/4D-echo en Dion en Kaia gaan voor het eerst hun zusje bewonderen. Het is bijna negen weken geleden sinds de 20-weken echo en we zijn zo benieuwd hoe groot ze inmiddels is én of we iets van haar gezichtje kunnen meekrijgen. En ja hoor, we zien volle lippen, een klein kuiltje tussen de onderlip (die heeft ze van mij!) en het kinnetje en de Aziatisch gevormde ogen van haar papa. Verder liet de kleine kroepoek vooral zien hoe lenig ze was. Armen voor haar gezicht, benen voor haar gezicht. Gelukkig mogen we over een paar weken, als ze naar hoofdligging gedraaid is, terugkomen.
En als de tuin me te warm wordt, ben ik vaak te vinden in de babykamer. Het is mijn lievelingsproject van het huis en hij is precies zo geworden als ik hoopte. Ik vind het heerlijk om te rommelen in dit kamertje. Kleertjes voor de zeshonderdste keer op te vouwen, de commode toch anders in te delen en te schuiven met accessoires.
Net voor we de dertig weken aantikken (29+4), voel ik een aardverschuiving in mijn buik. Een hele bult steekt uit en het voelt alsof de kleine kroepoek oefent op haar beste koprol. Zou ze gedraaid zijn? Een paar dagen later bevestigt de verloskundige mijn vermoeden. Ze ligt inderdaad met haar koppie naar beneden. Precies volgens het boekje. Tijdens deze extra lange controle bespreken we ook de bevalling en mijn zorgvuldig opgestelde bevalplan (wat daar precies in staat, deel ik in een andere blog). Mijn droombevalling? Een thuisbevalling, zoveel mogelijk hands-off en in bad. Mijn verloskundige stemt vrolijk in en complimenteert me voor de goede voorbereiding. Ook juist omdat ik me heel bewust ben dat het anders kan lopen. Maar hopen mag altijd natuurlijk.
Omdat onze kleine meid keurig is gedraaid, wagen we een nieuwe poging voor de 3D/4D echo. Dit keer mogen beide oma’s, ome Mo en opa Bjørn mee om haar te bewonderen. Ze is weer een heel stuk gegroeid en heeft al heerlijke spekkies op haar wangen gekregen. Natuurlijk drukt ze ook dit keer weer haar neus in de placenta of de navelstreng tegen zich aan en zitten haar handjes steeds in haar gezicht. Maar het is weer zo leuk om met 31 weken nog een laatste glimp van ons ukkie op te mogen vangen. Nog ongeveer 9 weken te gaan en dan mogen we haar écht ontmoeten.
Onze housewarming + verjaardagen van Dion en Donny begin augustus is voor mij dan ook een soort afscheid aan mijn sociale leven. Dat klinkt heel zwaar, maar ik merk overduidelijk dat ik minder met ‘de wereld’ bezig ben en me steeds meer terugtrek. De behoefte om naar binnen te keren wordt steeds sterker. Ik wil de laatste weken zoveel mogelijk genieten van mijn zwangerschap, de verbinding met mijn kindje en mijn naaste familie.
Ook mijn ouders bereiden zich druk voor op het aankomend grootouderschap. Mijn moeders creativiteit bloeit op als nooit te voren en is druk in de weer met het naaien en haken van knuffels, lakentjes, kussens, leggings en haarbandjes. En daarnaast verwent ze me regelmatig met een heerlijke zwangerschapsmassage.
Maar de meest bijzondere herinnering aan mijn zwangerschap laat ik de week daarop maken: een bronzen beeld van mijn zwangere lichaam bij Le Bump. Het is een symbolische dag. Het reisje naar de Bloemgracht in Amsterdam voelde voor mij als een soort afscheid aan mijn oude leven. Ik had met mezelf afgesproken dat dit de laatste keer zou zijn dat ik zelf zou autorijden — op een ritje naar de supermarkt na (de zwangerschapsdementie was tot een hoogtepunt gestegen en in de laatste weken ben je niet bepaald op je scherpst). Ik werd vriendelijk ontvangen, op mijn gemak gesteld en vol met passie vertelden de zussen Hüsne en Semra hoe ze van mijn lichaam een kunstwerk gingen maken.
Na een geweldige ervaring met de vrouwen van Le Bump, keek ik nog een keer achterom de Jordaan in, dacht ik aan de jonge Birgit die op haar achttiende naar Amsterdam vertrok en aan alles wat ik in deze stad heb meegemaakt. The good, the bad and the ugly. Maar al die dingen hebben me geleid naar waar ik nu ben. En daar ben ik trots op. Dus waggel ik over de grachten terug naar huis, naar Zwaag, mijn nieuwe thuis.
Waar ik in mijn eerste trimester alleen maar fruit wilde eten, in mijn tweede trimester niks warms wilde eten, heb ik in mijn derde trimester een voorliefde gekregen voor slecht eten. Chocolade, snoep, chips, en als favoriete avondeten spaghetti Hollandaise (heel goor, je weet wel, zo’n pakketje groentje van de AH, tomatensaus, gehakt en belegen geraspte kaas). Ik moet er nu echt niet meer aan denken. Bizar wat de hormonen met je lijf doen.
Op 20 september word ik met een smoesje richting mijn ouders gelokt. We hebben een mini-surprise party voor mijn opa. “Vreemd”, denk ik. Mijn opa houdt namelijk absoluut niet van verrassingen. Ik had al zo’n vermoeden, maar toen ik al mijn ouders, vriendinnen, nichtjes, schoonzus en schoonmoeder in de woonkamer zag staan was ik toch enorm verrast. Mijn moeder en oudste vriendinnetje Larissa hadden ondanks de corona een hele leuke babyshower georganiseerd.
Het huis was prachtig versierd, er waren heerlijke hapjes gehaald, Kaia kreeg een sjerp met “Big Sister” en ik kreeg van iedereen een boekje uit de Gouden Boekjes-reeks en andere lieve cadeautjes. En vanuit het idee van een Mother’s Blessing had iedereen een kraal, steen of hangertje meegenomen die ik aan een ketting kan hangen. Ze kwamen allemaal met een mooi begeleidend woord om me succes en kracht te wensen voor de bevalling. Een hele bijzondere dag met een gouden randje.
En dan is het nestelen begonnen. Behalve mijn inmiddels wekelijkse afspraken bij de verloskundige is mijn agenda leeg. Met 36 weken en 6 dagen gaan we nóg een keer samen uiteten. Gewoon omdat het kan, en omdat het zomaar eens de laatste keer zou kunnen zijn. We belanden bij een klein Italiaans zaakje in de binnenstad en gelukkig is er nog plek voor ons en mijn dikke buik aan een van de tafeltjes. We grappen dat ik over een paar uurtjes 37 weken ben en dat ze dan wel mag komen.
Misschien was het de goden verzoeken want om 00:30 uur voelde ik een krampachtig gevoel in mijn buik. Het is een golvende beweging met een duidelijke piek. Ik heb al weleens voorweeën gehad, maar deze pijn voelt anders. Toch durf ik nog niks tegen Donny te zeggen. Wat als het niets is? Laten we maar gewoon naar bed gaan. Als het steeds heftiger wordt en het gevoel steeds sneller achter elkaar komt, maak ik hem wakker. “Don, ik heb krampen en ze komen steeds sneller achter elkaar.”
Ik voel mijn hele buik samentrekken probeer het gevoel weg te zuchten. Het is midden in de nacht en we staan allebei helemaal aan. “En nu?”, zegt hij. “Ik weet het ook niet”, mompel ik. Ik ga onder de douche staan en Donny gooit wat bakken koffie naar binnen. Hij heeft namelijk best wel wat bier gedronken. Ik lachte er nog om en zei: “Dit is voorlopig wel de laatste keer hè?”. Stijf van de adrenaline en cafeïne ruimt hij de woonkamer op voor het geval hij straks een bad op moet gaan zetten.
“Ik heb het gevoel dat mijn vliezen zijn gebroken!” Donny komt naar boven gerend. Er druppelt waterachtig ‘spul’ langs mijn benen naar beneden. Ik prop een maandverbandje in mijn onderbroek en Donny legt een celstofmatje op het bed. Als ik op bed ga liggen lijkt de pijn een beetje af te nemen en val ik in slaap.
Als ik om 07.00 uur wakker word, is de pijn weg. Ik heb nog wel kramp, maar het is een stuk minder. Ik voel me wel heel onrustig dus besluit een stukje te gaan lopen. “Beweging is goed voor een voorspoedige ontsluiting”, mompel ik. Maar ik durf nog steeds nergens op te hopen. Ik besluit naar de bakker te waggelen en croissantjes voor Donny te halen en bij iedere stap die ik zet, neemt de pijn af. Het gevoel is weg. Om 09.00 uur bel ik de verloskundige en leg ik uit wat er die nacht is gebeurd. Ze komt kijken en stelt vast dat het geen vruchtwater is. “Je afscheiding kan aan het einde veel meer en veel wateriger worden”, legt ze uit. “Ga maar even bijslapen. Het ziet er niet naar uit dat je bevalling is begonnen.” Vals alarm #1.
In de laatste twee weken neemt de omvang van mijn buik in razend tempo toe. Op mijn heupen en billen pronken inmiddels kersverse striae. Ondanks het hysterische smeren met zwangerschapsolie van Weleda en Bio Oil zijn de tijgerstrepen me niet bespaard gebleven. Iedere minuut hoop ik een beetje meer dat ze er snel aan komt. Haar kamer is klaar en de kleertjes liggen gewassen in de kast. Mijn moeder staat stand-by en Donny slaapt er inmiddels slecht van.
Ik vind zwanger zijn nog steeds fantastisch, mijn buik nog steeds prachtig. Maar ondertussen begin ik wel ongeduldig te worden. Die enorme buik wordt oncomfortabel en ik verveel me dood. Behalve in bad gaan, tv kijken, uren door Instagram scrollen en de tijd weg zien tikken, doe ik niet zoveel. De dagen kruipen voorbij. Nog maar heel even en dan passeer ik de uitgerekende datum.
Die dag lijkt wel eeuwen te duren en ik ben inmiddels een brok onzekerheid. Ik schrijf het volgende in een post op Instagram:
“De afgelopen dagen is een wervelende storm aan emoties. Aan de ene kant ben ik zó blij dat ik zwanger ben, vind ik het zo speciaal en wil ik er zo graag tot de laatste seconde van genieten (ook omdat jullie allemaal tegen me zeggen dat ik het zo ga missen) en de andere kant wil ik zó graag dat ze er nu meteen uitkomt. Omdat ik haar wil ontmoeten. Omdat ik had verwacht dat ze inmiddels wel in mijn armen zou liggen.
En omdat ik het zat ben. Omdat ik me inmiddels, in plaats van mooi zwanger, een zuchtende, kreunende babyfabriek voel. Omdat het me nauwelijks nog lukt om dat idioot hoge bed uit te komen. Omdat ik mijn moeder al twee keer heb geappt dat de weeën steeds regelmatiger worden, maar ze dan na een paar uur toch weer verdwenen. Omdat ik het zat ben om natte inlegkruisje te bestuderen (vruchtwater of afscheiding?). Omdat ik af en toe het gevoel heb dat ik een weekdier van onderen ben geworden en mijn liezen, bekken en banden nu wel echt pijn doen. Omdat ik loop alsof het hoofdje er al uit hangt. Omdat iedereen aan me vraagt “wanneer ze nou komt” (mijn glazenbol is beslagen jongens). Omdat iedereen tegen me zegt “geniet nog maar even van je nachtrust” (heb je ooit geprobeerd te slapen terwijl je 9 maanden zwanger was?). Omdat ik tv kijken spuugzat ben, door al mijn podcasts heen ben en veel lezen en schrijven me niet echt meer lukt, omdat mijn hersenen compleet zijn verschrompelt en alleen nog maar reageren op babydingen.
Maar ook omdat ik zo benieuwd ben hoe ze eruitziet. Omdat ik – nooit gedacht dat ik dit zou zeggen – uitkijk naar de bevalling en alles wat daarna komt. Omdat ik zoveel zin heb om Donny met dat kleine hummeltje in zijn armen te zien. Maar misschien wel het allerbelangrijkste: omdat ik klaar ben voor de volgende stap in mijn leven, mama zijn.”
Op 23 oktober heb ik een afspraak bij de verloskundige staan. “Ik voel me over de datum”, zeg ik onzeker. De verloskundige die ik tijdens de eerste afspraak had zit tegen over me, een wat oudere vrouw met overduidelijk veel ervaring. Ik heb haar wel vaker gehad, maar ik kan me die eerste afspraak gewoon nog goed herinneren. Je moet wel nog een beetje West-Fries worden”, zei ze lachend aan het einde van het gesprek. Ook nu lachte ze weer en haalde ze haar schouders op. “Luister Birgit, zo’n uitgerekende datum zegt niet zoveel. Het is slechts een berekening. We blijven weg bij toucheren of strippen en maak je maar niet druk over inleiden met 42 weken. Er is geen reden tot paniek. Je bent een jonge, gezonde vrouw met een prachtige zwangerschap. Waarom zouden we dit proces willen verstoren?”
Wat een verademing om te horen dat ik niet overgeleverd ben aan een protocol, maar dat de verloskundige écht maatwerk levert. Ze weet dat ik graag zo natuurlijk mogelijk wil bevallen en spreekt me vol vertrouwen toe. Ik kan het eindelijk loslaten. Mijn baby komt op het perfecte moment. En tot die tijd blijf ik nog graag even extra in de spiegel kijken naar die enorme buik. Voor ik het weet, is het voorbij.
Eindelijk slaap ik weer lekker en de volgende dag word ik uitgerust wakker. Het is 24 oktober en volgens de berekening ben ik drie dagen overtijd. Maar goed, die berekening is ook al twee keer eerder bijgesteld. Dus misschien ben ik ook wel niet overtijd. Who knows. Ik ga me er in ieder geval niet meer druk over maken – je mindset is namelijk al de helft.
Mijn ouders komen vandaag langs en we besluiten alvast nog wat extra boodschappen te halen zodat we in ieder geval genoeg eten in huis hebben. Hoger dan hoogzwanger waggel ik door de supermarkt. Het is nogal druk bij de kassa, dus ik zeg dat ik alvast de auto voorrijd. Ik wurm mezelf achter het stuur en moet lachen om hoe ik als een seniel oud opaatje over de parkeerplaats rijd.
ls mijn ouders er zijn, spelen we een spelletje. Mijn vader heeft wel tien keer de spelregels uitgelegd, maar mijn pregnancy brain kan de informatie nauwelijks opslaan. Ik laat het spelletje voor wat het is en bereid alvast de lasagne voor. Na het eten komen ook mijn schoonouders. “Je ziet er anders uit”, zegt mijn schoonmoeder. “Het duurt niet lang meer. Ik zie het aan je gezicht.” Ik haal mijn schouders op. We zien het wel. Met z’n zessen hebben we een hele gezellige avond en ik vergeet het kramp-achtige gevoel dat al de hele dag aanwezig is in mijn buik.
Rond 23.00 uur gaan mijn ouders richting huis, terug naar Spijkenisse. Mijn moeder had voor de zekerheid haar spullen nog meegenomen. “Weet je zeker dat ik naar huis kan?” Ik lach. “Ik ga er geen uitspraken meer over doen. Maar volgens mij kun je gewoon naar huis hoor.”
Donny en ik blijven nog even op de bank liggen. De kramp lijkt steeds heftiger te worden, maar ik probeer me er niet op te focussen. Tot het niet meer gaat. Alles in me zegt dat het is begonnen. En dan nu écht.
Het is inmiddels 25 oktober, 01.10 uur, en ik app mijn moeder: “Een uur lang om de 5 minuten”. “Oh dat meen je. En flinke weeën?”, appt ze terug. “Ja, maar ik wacht het even af. Ik bel de verloskundige en laat het dan wel even weten, voordat jij zo voor Jan Lul in de auto springt.” Ze heeft zo’n vijf kwartier in de auto gezeten en ligt pas net in haar bed. Om 01.42 uur app ik nog een keer: “Het is wel begonnen, maar probeer nog maar even te slapen. Ik heb pas 2 centimeter ontsluiting, dus kan nog wel even duren”. Ik kijk naar de kralen die ik tijdens mijn babyshower heb gekregen en maak tussen de weeën door nog snel een foto van mijn buik. De allerlaatste foto van mijn buik.
"The moment a child is born, the mother is also born. She never existed before. The woman existed, but the mother, never. A mother is something absolutely new."
Benieuwd naar mijn bevallingsverhaal? Je leest het in mijn volgende blog.
Ik kan het bijna niet geloven maar het grootste gedeelte van mijn zwangerschap zit er op. Het derde trimester is aangebroken. Aan de ene kant is de tijd voorbij gevlogen, maar tegelijkertijd voelt het alsof ik al jaren zwanger ben. We zijn inmiddels gesetteld in ons nieuwe huis, de zomer is in volle gang en de corona-ellende is een beetje naar de achtergrond geraakt.
Op 27 juli hebben we een afspraak voor de 3D/4D-echo en Dion en Kaia gaan voor het eerst hun zusje bewonderen. Het is bijna negen weken geleden sinds de 20-weken echo en we zijn zo benieuwd hoe groot ze inmiddels is én of we iets van haar gezichtje kunnen meekrijgen. En ja hoor, we zien volle lippen, een klein kuiltje tussen de onderlip (die heeft ze van mij!) en het kinnetje en de Aziatisch gevormde ogen van haar papa. Verder liet de kleine kroepoek vooral zien hoe lenig ze was. Armen voor haar gezicht, benen voor haar gezicht. Gelukkig mogen we over een paar weken, als ze naar hoofdligging gedraaid is, terugkomen.
 |
De zomer in Zwaag is genieten. Vrienden komen over de vloer, we proberen alle leuke lunchtentjes uit in Hoorn, de kids hebben eindelijk een eigen kamer en kunnen rustig hun gang gaan, en ik geniet vooral heel veel van de tuin. Ik heb nog een bevalplan te schrijven, boeken uit te lezen en onder onze overkapping zit ik heerlijk. Voordat de ergste hittegolf aanbreekt, scoort Donny een zwembadje bij de Action zodat ik in de bloedhete tuin wat verkoeling kan zoeken. En hij kan alvast even wennen aan een bad opzetten, haha. Pluspunten voor de man.
En als de tuin me te warm wordt, ben ik vaak te vinden in de babykamer. Het is mijn lievelingsproject van het huis en hij is precies zo geworden als ik hoopte. Ik vind het heerlijk om te rommelen in dit kamertje. Kleertjes voor de zeshonderdste keer op te vouwen, de commode toch anders in te delen en te schuiven met accessoires.
Net voor we de dertig weken aantikken (29+4), voel ik een aardverschuiving in mijn buik. Een hele bult steekt uit en het voelt alsof de kleine kroepoek oefent op haar beste koprol. Zou ze gedraaid zijn? Een paar dagen later bevestigt de verloskundige mijn vermoeden. Ze ligt inderdaad met haar koppie naar beneden. Precies volgens het boekje. Tijdens deze extra lange controle bespreken we ook de bevalling en mijn zorgvuldig opgestelde bevalplan (wat daar precies in staat, deel ik in een andere blog). Mijn droombevalling? Een thuisbevalling, zoveel mogelijk hands-off en in bad. Mijn verloskundige stemt vrolijk in en complimenteert me voor de goede voorbereiding. Ook juist omdat ik me heel bewust ben dat het anders kan lopen. Maar hopen mag altijd natuurlijk.
Omdat onze kleine meid keurig is gedraaid, wagen we een nieuwe poging voor de 3D/4D echo. Dit keer mogen beide oma’s, ome Mo en opa Bjørn mee om haar te bewonderen. Ze is weer een heel stuk gegroeid en heeft al heerlijke spekkies op haar wangen gekregen. Natuurlijk drukt ze ook dit keer weer haar neus in de placenta of de navelstreng tegen zich aan en zitten haar handjes steeds in haar gezicht. Maar het is weer zo leuk om met 31 weken nog een laatste glimp van ons ukkie op te mogen vangen. Nog ongeveer 9 weken te gaan en dan mogen we haar écht ontmoeten.
 |
Het einde is in zicht maar gelukkig heb ik nog steeds weinig last van kwaaltjes. Mijn buik wordt voor het derde trimester ‘bescheiden’ genoemd en ik kan alles nog. Natuurlijk is de warmte heftig, maar zelfs in de bloedhitte blijven de enorm opgezwollen enkels en voeten gelukkig uit. Wel merk ik dat ik steeds minder energie heb. Na het koken ben ik moe, bukken wordt moeilijker, ik waggel, mijn onlangs gekochte yogabal en ik zijn dikke maatjes geworden en ik blijf ’s ochtends vaak extra lang in bed liggen. Ik ga iedere dag in bad, doe aan zwangerschapsyoga, kijk tv, luister podcasts en lees en schrijf veel.
Onze housewarming + verjaardagen van Dion en Donny begin augustus is voor mij dan ook een soort afscheid aan mijn sociale leven. Dat klinkt heel zwaar, maar ik merk overduidelijk dat ik minder met ‘de wereld’ bezig ben en me steeds meer terugtrek. De behoefte om naar binnen te keren wordt steeds sterker. Ik wil de laatste weken zoveel mogelijk genieten van mijn zwangerschap, de verbinding met mijn kindje en mijn naaste familie.
Ook mijn ouders bereiden zich druk voor op het aankomend grootouderschap. Mijn moeders creativiteit bloeit op als nooit te voren en is druk in de weer met het naaien en haken van knuffels, lakentjes, kussens, leggings en haarbandjes. En daarnaast verwent ze me regelmatig met een heerlijke zwangerschapsmassage.
 |
Op 2 september (33 weken zwanger) staat de zwangerschapsshoot bij fotografe Heidi (by Heidigita Photography) in de duinen bij een prachtige zonsondergang. Ik twijfelde van te voren een beetje, maar wat ben ik blij dat we dit samen heb gedaan. De foto’s zijn zo mooi geworden. Heidi heeft onze liefde en mijn buik perfect weten te vangen met haar lens en zo’n dierbare herinnering gecreëerd. De foto’s krijgen een prachtig plekje in ons huis. En in ons hart.
Maar de meest bijzondere herinnering aan mijn zwangerschap laat ik de week daarop maken: een bronzen beeld van mijn zwangere lichaam bij Le Bump. Het is een symbolische dag. Het reisje naar de Bloemgracht in Amsterdam voelde voor mij als een soort afscheid aan mijn oude leven. Ik had met mezelf afgesproken dat dit de laatste keer zou zijn dat ik zelf zou autorijden — op een ritje naar de supermarkt na (de zwangerschapsdementie was tot een hoogtepunt gestegen en in de laatste weken ben je niet bepaald op je scherpst). Ik werd vriendelijk ontvangen, op mijn gemak gesteld en vol met passie vertelden de zussen Hüsne en Semra hoe ze van mijn lichaam een kunstwerk gingen maken.
Na een geweldige ervaring met de vrouwen van Le Bump, keek ik nog een keer achterom de Jordaan in, dacht ik aan de jonge Birgit die op haar achttiende naar Amsterdam vertrok en aan alles wat ik in deze stad heb meegemaakt. The good, the bad and the ugly. Maar al die dingen hebben me geleid naar waar ik nu ben. En daar ben ik trots op. Dus waggel ik over de grachten terug naar huis, naar Zwaag, mijn nieuwe thuis.
 |
Waar ik in mijn eerste trimester alleen maar fruit wilde eten, in mijn tweede trimester niks warms wilde eten, heb ik in mijn derde trimester een voorliefde gekregen voor slecht eten. Chocolade, snoep, chips, en als favoriete avondeten spaghetti Hollandaise (heel goor, je weet wel, zo’n pakketje groentje van de AH, tomatensaus, gehakt en belegen geraspte kaas). Ik moet er nu echt niet meer aan denken. Bizar wat de hormonen met je lijf doen.
Op 20 september word ik met een smoesje richting mijn ouders gelokt. We hebben een mini-surprise party voor mijn opa. “Vreemd”, denk ik. Mijn opa houdt namelijk absoluut niet van verrassingen. Ik had al zo’n vermoeden, maar toen ik al mijn ouders, vriendinnen, nichtjes, schoonzus en schoonmoeder in de woonkamer zag staan was ik toch enorm verrast. Mijn moeder en oudste vriendinnetje Larissa hadden ondanks de corona een hele leuke babyshower georganiseerd.
Het huis was prachtig versierd, er waren heerlijke hapjes gehaald, Kaia kreeg een sjerp met “Big Sister” en ik kreeg van iedereen een boekje uit de Gouden Boekjes-reeks en andere lieve cadeautjes. En vanuit het idee van een Mother’s Blessing had iedereen een kraal, steen of hangertje meegenomen die ik aan een ketting kan hangen. Ze kwamen allemaal met een mooi begeleidend woord om me succes en kracht te wensen voor de bevalling. Een hele bijzondere dag met een gouden randje.
 |
Ik ben heel erg bewust dat de laatste weken met zijn tweetjes echt zijn aangebroken. We pakken ieder vrij momentje aan om nog even samen uit eten te gaan of iets anders leuks te gaan doen. Op de valreep (36 weken) gaan nog een laatste nachtje weg. Het is superfijn om nog even met zijn tweetjes weg te zijn en deze Bed & Breakfast vlakbij Nijmegen is de ideale locatie. We eten een hapje in de stad en genieten daarna van een zwoele zomeravond Inn de jacuzzi onder de strakblauwe hemel die opgelicht wordt door de maan en de sterren.
En dan is het nestelen begonnen. Behalve mijn inmiddels wekelijkse afspraken bij de verloskundige is mijn agenda leeg. Met 36 weken en 6 dagen gaan we nóg een keer samen uiteten. Gewoon omdat het kan, en omdat het zomaar eens de laatste keer zou kunnen zijn. We belanden bij een klein Italiaans zaakje in de binnenstad en gelukkig is er nog plek voor ons en mijn dikke buik aan een van de tafeltjes. We grappen dat ik over een paar uurtjes 37 weken ben en dat ze dan wel mag komen.
Misschien was het de goden verzoeken want om 00:30 uur voelde ik een krampachtig gevoel in mijn buik. Het is een golvende beweging met een duidelijke piek. Ik heb al weleens voorweeën gehad, maar deze pijn voelt anders. Toch durf ik nog niks tegen Donny te zeggen. Wat als het niets is? Laten we maar gewoon naar bed gaan. Als het steeds heftiger wordt en het gevoel steeds sneller achter elkaar komt, maak ik hem wakker. “Don, ik heb krampen en ze komen steeds sneller achter elkaar.”
Ik voel mijn hele buik samentrekken probeer het gevoel weg te zuchten. Het is midden in de nacht en we staan allebei helemaal aan. “En nu?”, zegt hij. “Ik weet het ook niet”, mompel ik. Ik ga onder de douche staan en Donny gooit wat bakken koffie naar binnen. Hij heeft namelijk best wel wat bier gedronken. Ik lachte er nog om en zei: “Dit is voorlopig wel de laatste keer hè?”. Stijf van de adrenaline en cafeïne ruimt hij de woonkamer op voor het geval hij straks een bad op moet gaan zetten.
“Ik heb het gevoel dat mijn vliezen zijn gebroken!” Donny komt naar boven gerend. Er druppelt waterachtig ‘spul’ langs mijn benen naar beneden. Ik prop een maandverbandje in mijn onderbroek en Donny legt een celstofmatje op het bed. Als ik op bed ga liggen lijkt de pijn een beetje af te nemen en val ik in slaap.
Als ik om 07.00 uur wakker word, is de pijn weg. Ik heb nog wel kramp, maar het is een stuk minder. Ik voel me wel heel onrustig dus besluit een stukje te gaan lopen. “Beweging is goed voor een voorspoedige ontsluiting”, mompel ik. Maar ik durf nog steeds nergens op te hopen. Ik besluit naar de bakker te waggelen en croissantjes voor Donny te halen en bij iedere stap die ik zet, neemt de pijn af. Het gevoel is weg. Om 09.00 uur bel ik de verloskundige en leg ik uit wat er die nacht is gebeurd. Ze komt kijken en stelt vast dat het geen vruchtwater is. “Je afscheiding kan aan het einde veel meer en veel wateriger worden”, legt ze uit. “Ga maar even bijslapen. Het ziet er niet naar uit dat je bevalling is begonnen.” Vals alarm #1.
 |
In de weken die daarop volgen gaat het alarm nog wel vaker af, maar elke keer blijkt het vals te zijn. Ik word geteisterd door flinke oefenweeën, die steeds heftiger worden, elkaar steeds sneller opvolgen en dan weer wegebben. Want hoewel mijn baby al weken keurig ligt ingedaald, lijkt ze er nog niet klaar voor te zijn. Ik probeer mezelf steeds voor te houden dat ze komt wanneer ze er klaar voor is en dat ik geduldig moet zijn, maar het wachten wordt steeds zwaarder.
In de laatste twee weken neemt de omvang van mijn buik in razend tempo toe. Op mijn heupen en billen pronken inmiddels kersverse striae. Ondanks het hysterische smeren met zwangerschapsolie van Weleda en Bio Oil zijn de tijgerstrepen me niet bespaard gebleven. Iedere minuut hoop ik een beetje meer dat ze er snel aan komt. Haar kamer is klaar en de kleertjes liggen gewassen in de kast. Mijn moeder staat stand-by en Donny slaapt er inmiddels slecht van.
Ik vind zwanger zijn nog steeds fantastisch, mijn buik nog steeds prachtig. Maar ondertussen begin ik wel ongeduldig te worden. Die enorme buik wordt oncomfortabel en ik verveel me dood. Behalve in bad gaan, tv kijken, uren door Instagram scrollen en de tijd weg zien tikken, doe ik niet zoveel. De dagen kruipen voorbij. Nog maar heel even en dan passeer ik de uitgerekende datum.
 |
Het is 21 oktober, dé dag waar ik 9 maanden naar uit heb gekeken. Natuurlijk betekende die precieze datum niet zoveel aangezien slechts 4 procent van de baby’s op de uitgerekende datum geboren wordt, maar het was toch een ijkpunt in mijn zwangerschap. Vanaf nu is het gissen. En heel eerlijk? Ik vind het moeilijk om mijn teleurstelling in te houden. Ze was al zo snel gedraaid en ingedaald – en ik weet dat dat niets over de bevalling zegt, maar ik had misschien toch wel verwacht dat ze zich eerder zou aandringen. Ik hoop zo dat ik niet richting de 42 weken ga. Ik hoop zo dat alles goed blijft gaan. Ik hoop zo dat ik thuis kan bevallen.
Die dag lijkt wel eeuwen te duren en ik ben inmiddels een brok onzekerheid. Ik schrijf het volgende in een post op Instagram:
“De afgelopen dagen is een wervelende storm aan emoties. Aan de ene kant ben ik zó blij dat ik zwanger ben, vind ik het zo speciaal en wil ik er zo graag tot de laatste seconde van genieten (ook omdat jullie allemaal tegen me zeggen dat ik het zo ga missen) en de andere kant wil ik zó graag dat ze er nu meteen uitkomt. Omdat ik haar wil ontmoeten. Omdat ik had verwacht dat ze inmiddels wel in mijn armen zou liggen.
En omdat ik het zat ben. Omdat ik me inmiddels, in plaats van mooi zwanger, een zuchtende, kreunende babyfabriek voel. Omdat het me nauwelijks nog lukt om dat idioot hoge bed uit te komen. Omdat ik mijn moeder al twee keer heb geappt dat de weeën steeds regelmatiger worden, maar ze dan na een paar uur toch weer verdwenen. Omdat ik het zat ben om natte inlegkruisje te bestuderen (vruchtwater of afscheiding?). Omdat ik af en toe het gevoel heb dat ik een weekdier van onderen ben geworden en mijn liezen, bekken en banden nu wel echt pijn doen. Omdat ik loop alsof het hoofdje er al uit hangt. Omdat iedereen aan me vraagt “wanneer ze nou komt” (mijn glazenbol is beslagen jongens). Omdat iedereen tegen me zegt “geniet nog maar even van je nachtrust” (heb je ooit geprobeerd te slapen terwijl je 9 maanden zwanger was?). Omdat ik tv kijken spuugzat ben, door al mijn podcasts heen ben en veel lezen en schrijven me niet echt meer lukt, omdat mijn hersenen compleet zijn verschrompelt en alleen nog maar reageren op babydingen.
Maar ook omdat ik zo benieuwd ben hoe ze eruitziet. Omdat ik – nooit gedacht dat ik dit zou zeggen – uitkijk naar de bevalling en alles wat daarna komt. Omdat ik zoveel zin heb om Donny met dat kleine hummeltje in zijn armen te zien. Maar misschien wel het allerbelangrijkste: omdat ik klaar ben voor de volgende stap in mijn leven, mama zijn.”
 |
Ik word overladen met lieve reacties en iedereen leeft met me mee. Ik vind het fijn om open en eerlijk te zijn over mijn zwangerschap, en ook dit hoort erbij. Maar toch speelt die onzekerheid weer op en als ik in bed lig, voel ik de teleurstelling weer mijn lijf overnemen.
Op 23 oktober heb ik een afspraak bij de verloskundige staan. “Ik voel me over de datum”, zeg ik onzeker. De verloskundige die ik tijdens de eerste afspraak had zit tegen over me, een wat oudere vrouw met overduidelijk veel ervaring. Ik heb haar wel vaker gehad, maar ik kan me die eerste afspraak gewoon nog goed herinneren. Je moet wel nog een beetje West-Fries worden”, zei ze lachend aan het einde van het gesprek. Ook nu lachte ze weer en haalde ze haar schouders op. “Luister Birgit, zo’n uitgerekende datum zegt niet zoveel. Het is slechts een berekening. We blijven weg bij toucheren of strippen en maak je maar niet druk over inleiden met 42 weken. Er is geen reden tot paniek. Je bent een jonge, gezonde vrouw met een prachtige zwangerschap. Waarom zouden we dit proces willen verstoren?”
Wat een verademing om te horen dat ik niet overgeleverd ben aan een protocol, maar dat de verloskundige écht maatwerk levert. Ze weet dat ik graag zo natuurlijk mogelijk wil bevallen en spreekt me vol vertrouwen toe. Ik kan het eindelijk loslaten. Mijn baby komt op het perfecte moment. En tot die tijd blijf ik nog graag even extra in de spiegel kijken naar die enorme buik. Voor ik het weet, is het voorbij.
Eindelijk slaap ik weer lekker en de volgende dag word ik uitgerust wakker. Het is 24 oktober en volgens de berekening ben ik drie dagen overtijd. Maar goed, die berekening is ook al twee keer eerder bijgesteld. Dus misschien ben ik ook wel niet overtijd. Who knows. Ik ga me er in ieder geval niet meer druk over maken – je mindset is namelijk al de helft.
Mijn ouders komen vandaag langs en we besluiten alvast nog wat extra boodschappen te halen zodat we in ieder geval genoeg eten in huis hebben. Hoger dan hoogzwanger waggel ik door de supermarkt. Het is nogal druk bij de kassa, dus ik zeg dat ik alvast de auto voorrijd. Ik wurm mezelf achter het stuur en moet lachen om hoe ik als een seniel oud opaatje over de parkeerplaats rijd.
 |
ls mijn ouders er zijn, spelen we een spelletje. Mijn vader heeft wel tien keer de spelregels uitgelegd, maar mijn pregnancy brain kan de informatie nauwelijks opslaan. Ik laat het spelletje voor wat het is en bereid alvast de lasagne voor. Na het eten komen ook mijn schoonouders. “Je ziet er anders uit”, zegt mijn schoonmoeder. “Het duurt niet lang meer. Ik zie het aan je gezicht.” Ik haal mijn schouders op. We zien het wel. Met z’n zessen hebben we een hele gezellige avond en ik vergeet het kramp-achtige gevoel dat al de hele dag aanwezig is in mijn buik.
Rond 23.00 uur gaan mijn ouders richting huis, terug naar Spijkenisse. Mijn moeder had voor de zekerheid haar spullen nog meegenomen. “Weet je zeker dat ik naar huis kan?” Ik lach. “Ik ga er geen uitspraken meer over doen. Maar volgens mij kun je gewoon naar huis hoor.”
Donny en ik blijven nog even op de bank liggen. De kramp lijkt steeds heftiger te worden, maar ik probeer me er niet op te focussen. Tot het niet meer gaat. Alles in me zegt dat het is begonnen. En dan nu écht.
Het is inmiddels 25 oktober, 01.10 uur, en ik app mijn moeder: “Een uur lang om de 5 minuten”. “Oh dat meen je. En flinke weeën?”, appt ze terug. “Ja, maar ik wacht het even af. Ik bel de verloskundige en laat het dan wel even weten, voordat jij zo voor Jan Lul in de auto springt.” Ze heeft zo’n vijf kwartier in de auto gezeten en ligt pas net in haar bed. Om 01.42 uur app ik nog een keer: “Het is wel begonnen, maar probeer nog maar even te slapen. Ik heb pas 2 centimeter ontsluiting, dus kan nog wel even duren”. Ik kijk naar de kralen die ik tijdens mijn babyshower heb gekregen en maak tussen de weeën door nog snel een foto van mijn buik. De allerlaatste foto van mijn buik.
 |
Om 10.08 uur wordt onze prachtige dochter Loua Mae Krijthe op mijn borst gelegd. Precies 9 maanden na de beruchte, gezellige avond van Donny en mij. Precies op het juiste moment. Ze is een wonder. Ons wonder. En we zijn zo blij dat ze er eindelijk is.
"The moment a child is born, the mother is also born. She never existed before. The woman existed, but the mother, never. A mother is something absolutely new."
Benieuwd naar mijn bevallingsverhaal? Je leest het in mijn volgende blog.
