Nu mijn niet-meer-zo-kleine broertje op zoek gaat naar een middelbare school probeer ik af en toe, als grote zus, wat adviezen te geven. Dit zorgt ervoor dat ik vaak, veel vaker dan vroeger, terugdenk aan mijn eigen middelbare school. De Theaterhavo/vwo.
Hoe meer ik eraan terugdenk, hoe meer ik het mis. Het prachtige gebouw met de rode loper, de kleurrijke kantine vol spiegels en de piano. Het gebouw waar het nooit stil was, waar altijd kunstenaars, acteurs en actrices en filmregisseurs in spe door de gangen renden. Waar je je omkleedde, midden in de gang. Waar je zong, danste, speelde, tekende, filmde. Aan mijn vriendinnen die ik nog steeds spreek, waarmee ik zo’n mooie tijd heb beleefd. Aan mijn klas, hoe de sfeer daar was en aan hoe bijzonder die sfeer eigenlijk was. En aan mijn docenten.
Mijn docenten die één voor één inspirerend waren op hun eigen manier. Die vol passie vertelden en opgewassen waren tegen een klas vol drukke, eigenzinnige, creatieve kinderen. De docenten die net even anders waren als docenten op een ‘normale middelbare school’. Docenten die net als wij maar al te graag toneelstukken, musea of films bezochten. Docenten die altijd even tijd voor je hadden, waar je je verhaal kwijt kon en die net dat stapje extra deden. Ze leerden je de wereld op een andere manier te bekijken, out of the box te denken en hoe onbereikbaar je dromen soms ook leken, een zetje in de juiste richting was nooit te veel gevraagd.
Ik denk nog vaak terug aan de ongelofelijk inspirerende lessen, die ik niet allemaal even leuk vond, maar waar ik wel veel van geleerd. Van de Duitse naamvallen tot het schrijven van gedichten bij Nederlands. Economie, zangles, kunstgeschiedenis of Frans. Ik verlang er steeds vaker naar terug.
Toen ik op school zat vond ik het ongetwijfeld oersaai. Wilde ik maar al te graag gaan studeren, maar als ik terugkijk ben ik zo dankbaar dat ik van zoiets bijzonders een deel mocht zijn. Het was een van de weinige plaatsen op de wereld waar iedereen zichzelf kon zijn. Homo, hetero, lesbisch, bi, klein, groot, dik, dun, bruin, blank, geel, oranje, groen of paars. Het maakt niemand uit. En dat is bijzonder voor een middelbare school. Daarom ben ik ook zo trots op mijn Theaterhavo/vwo.
Dus ouders van creatieve, eigenzinnige, ondernemende, drukke, gekke kinderen die dromen van film, kunst of het toneel. Stop ze niet weg op een normale middelbare school. Waar ze misschien weg zullen vallen, hun dromen weggezet worden als niet realistisch en waar ze hun creativiteit niet volledig kunnen benutten. Bezorg ze de mooiste tijd van hun leven en stuur ze naar de Pieter de Hoochweg. Want als ik later kinderen heb en ze zijn net zo knettergek als hun moeder, dan gaan ze zeker weten – al moet ik er voor terug verhuizen naar Rotterdam, iedere dag brengen of een veel te duur NS-abonnement voor ze aanschaffen – naar de mooiste school van heel Nederland. De Theaterhavo/vwo.
Hoe meer ik eraan terugdenk, hoe meer ik het mis. Het prachtige gebouw met de rode loper, de kleurrijke kantine vol spiegels en de piano. Het gebouw waar het nooit stil was, waar altijd kunstenaars, acteurs en actrices en filmregisseurs in spe door de gangen renden. Waar je je omkleedde, midden in de gang. Waar je zong, danste, speelde, tekende, filmde. Aan mijn vriendinnen die ik nog steeds spreek, waarmee ik zo’n mooie tijd heb beleefd. Aan mijn klas, hoe de sfeer daar was en aan hoe bijzonder die sfeer eigenlijk was. En aan mijn docenten.
Mijn docenten die één voor één inspirerend waren op hun eigen manier. Die vol passie vertelden en opgewassen waren tegen een klas vol drukke, eigenzinnige, creatieve kinderen. De docenten die net even anders waren als docenten op een ‘normale middelbare school’. Docenten die net als wij maar al te graag toneelstukken, musea of films bezochten. Docenten die altijd even tijd voor je hadden, waar je je verhaal kwijt kon en die net dat stapje extra deden. Ze leerden je de wereld op een andere manier te bekijken, out of the box te denken en hoe onbereikbaar je dromen soms ook leken, een zetje in de juiste richting was nooit te veel gevraagd.
Ik denk nog vaak terug aan de ongelofelijk inspirerende lessen, die ik niet allemaal even leuk vond, maar waar ik wel veel van geleerd. Van de Duitse naamvallen tot het schrijven van gedichten bij Nederlands. Economie, zangles, kunstgeschiedenis of Frans. Ik verlang er steeds vaker naar terug.
Toen ik op school zat vond ik het ongetwijfeld oersaai. Wilde ik maar al te graag gaan studeren, maar als ik terugkijk ben ik zo dankbaar dat ik van zoiets bijzonders een deel mocht zijn. Het was een van de weinige plaatsen op de wereld waar iedereen zichzelf kon zijn. Homo, hetero, lesbisch, bi, klein, groot, dik, dun, bruin, blank, geel, oranje, groen of paars. Het maakt niemand uit. En dat is bijzonder voor een middelbare school. Daarom ben ik ook zo trots op mijn Theaterhavo/vwo.
Dus ouders van creatieve, eigenzinnige, ondernemende, drukke, gekke kinderen die dromen van film, kunst of het toneel. Stop ze niet weg op een normale middelbare school. Waar ze misschien weg zullen vallen, hun dromen weggezet worden als niet realistisch en waar ze hun creativiteit niet volledig kunnen benutten. Bezorg ze de mooiste tijd van hun leven en stuur ze naar de Pieter de Hoochweg. Want als ik later kinderen heb en ze zijn net zo knettergek als hun moeder, dan gaan ze zeker weten – al moet ik er voor terug verhuizen naar Rotterdam, iedere dag brengen of een veel te duur NS-abonnement voor ze aanschaffen – naar de mooiste school van heel Nederland. De Theaterhavo/vwo.
