Verhalen van Birgit

De kraamweek. Vaak beschreven als een grote roze wolk. Of een grijze wolk. Voor mij was het allebei. Een roze donderwolk. Keiharde regen, schitterende zonnestralen en hoog aan de hemel een grote regenboog. Ik neem je mee in de meest bijzondere week (tien dagen) van mijn leven.

Ik was nog maar een meisje. Volwassen volgens de wet, maar ver van een vrouw. Veel te druk met aan de verwachtingen voldoen

Het is alsof ik al dagen een mega dinsdagdip op voel komen zónder feestje. Mijn mascara heeft zich inmiddels opgehoopt onder mijn ogen. Bij iedere gedachte aan zielige diertjes in het dierenasiel barst ik in een oorverdovend gejank uit.

Ik moet iets bekennen. Ik ben vreemdgegaan. Nee, nee. Ik heb mijn vriend niet ingeruild voor één of ander Calvin Klein model en vrouwen vind ik nog steeds alleen leuk om naar te kijken, maar afgelopen weekend heb ik iets gedaan waarvan ik dacht dat ik het nooit zou doen.

In deze individualistische samenleving is onderscheiding belangrijk. Behalve bij Jos En Gerda Vermeulen. Zij zijn social voor twee.

Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet. Het semi-onzichtbare plastic bh-bandje, vleeskleurige lingerie onder een doorschijnende top, maar érger nog: de huidkleurige pant

Mijn officiële volwassenheid bereikte ik stiekem al op mijn twaalfde, toen ik voor het eerst rond paradeerde in een felroze string. Twee weken daarvoor was ik geïntrigeerd geraakt door het dragen van zo’n touwtje tussen je bilpartij tijdens een logeerpartijtje bij mijn oudere nicht.

Ik spotte de eerste putjes op mijn gave huid rondom mijn achterwerk en mijn strakke buik was inmiddels een klein buikje. Volgend jaar zou ik in ieder geval géén zwemband hoeven meenemen op vakantie. “Je wordt een vrouw,” zei mijn vriend liefkozend.

Ik ben een echte praatjesmaker en lul vijf kwartier in een uur maar zodra mijn telefoon gaat, ga ik op slot. Ik heb belvrees en bij het horen van mijn ringtone kruip ik het liefst huilend onder mijn dekens. Ik bel nauwelijks en ik neem nooit op, want bellen is niet leuk en het gebeurt áltijd op ongewenste momenten.

Klappertandend zit ik in de wachtkamer, wachtend op mijn naam. De boor zoemt op de achtergrond en ik vraag mezelf af of je dood kan gaan van pijn. Als ik dan dood ga, dan hoop ik tenminste dat Henk Krol me nog een fijne verjaardag wenst volgend jaar.

Het één kan niet zonder het ander. Wat is nou cola zonder prik, een fiets zonder band én een selfie zonder quote? "Don't be the girl who needs a man, be the girl a man needs."

Nog slaapdronken zwalk ik richting spoor vijftien. De intercity richting Brussel zal me naar Schiphol brengen. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes als ik de fel verlichtte trein binnenstap. Het is kwart voor zes, ik wil naar bed.